غفلت از یار گرفتار شدن هم دارد
از شما دور شدن زار شدن هم دارد

هر که از چشم بیفتاد محلش ندهند
عبد آلوده شدن خار شدن هم دارد

عیب از ماست که هر صبح نمی بینیمت
چشم بیمار شده تار شدن هم دارد

همه با درد به دنبال طبیبی هستیم
دوری از کوی تو بیمار شدن هم دارد

ای طبیب همه انگار دلت با ما نیست
بد شدن حس دل آزار شدن هم دارد

آنقدر حرف در این سینه ی ما جمع شده
این همه عقده تلنبار شدن هم دارد

از کریمان فقرا جود و کرم می خواهند
لطف بسیار طلبکار شدن هم دارد

نکند منتظر مردن مایی آقا ؟!
این بدی مانع دیدار شدن هم دارد

ما اسیریم اسیر غم دنیا هستیم
عفلت از یار گرفتار شدن هم دارد
***علی اکبر لطیفیان***

عمریست در هوای خودت گریه میکنی
عمریست با نوای خودت گریه میکنی

گاهی کنار تربت مخفی مادرت
بر خاک آشنای خودت گریه میکنی

یک شب کنار پنجره فولاد میروی
با حاجت ودعای خودت گریه میکنی

شبهای جمعه زائر شش گوشه میشوی
با یاد کربلای خودت گریه میکنی

با خواندن زیارت ناحیه تا سحر
با سوز روضه های خودت گریه میکنی

لایق نبوده ایم انیس غمت شویم
بادرد وغصه های خودت گریه میکنی

ماکه اهمیت به غیابت نمیدهیم
از غربتت برای خودت گریه میکنی

هرهفته نامه های مرا میزنی ورق
بر حال این گدای خودت گریه میکنی

کس تاب آن نداشته هم گریه ات شود
تنها تو پا به پای خودت گریه میکنی
*** رضا رسول زاده ***

عمری به انتظار نشستم نیامدی
چشم از همه به غیر تو بستم نیامدی

ای مایه امید بشر، رشته امید
از هرکسی بجز تو گسستم نیامدی

ای خضر راه گمشدگان در مسیر عشق
چشم انتظار هرچه نشستم نیامدی

ای سرو سرفراز گلستان زندگی
دیدی مگر حقیرم و پستم نیامدی

گفتی دل شکسته بود جای من فقط
این دل به خاطر تو شکستم نیامدی

عمری در آرزوی تو آخر شد و هنوز
در آرزوی روی تو هستم نیامدی

مست گناه، مرد حقیقت نمی شود
دیدی همیشه غافل و مستم نیامدی

زندان تن کلید ندارد به غیر مرگ
چون از رگ حیات نرستم نیامدی
***احسان محسنی فر***

تو نیستی و عید، ببخشید! عزای ما
اصلا صفا ندارد عزیزم برای ما

تو نیستی و خنده فراموشمان شده
برعکس بی تو آنقدر این اشک های ما ...

با ما که نیست ورنه همش گریه می کنیم
این شهر بسته است کمی دست وپای ما

حالا نمی شود که بیایی و با خودت
چیزی بیاوری شب عیدی برای ما

چیزی شبیه مرهمی از جنس عاشقی
چیزی شبیه تذکره ی کربلای ما
***حسین رستمی***

***سالی پر از برکت و عبودیت رو برای شما خوبان آرزومندم***

ای یار جفا کرده ی پیوند بریده!
این بود وفا داری و عهد تو ندیده

در کوی تو معروفم و از روی تو محروم
گرگ دهن آلوده ی یوسف ندریده

ما هیچ ندیدیم و همه شهر بگفتند
افسانه ی مجنون به لیلی نرسیده

در خواب گزیده لب شیرین گلندام
از خواب نباشد مگر انگشت گزیده

بس در طلبت کوشش بی فایده کردیم
چون طفل دوان در پی گنجشک پریده

مرغ دل صاحبنظران صید نکردی
الا به کمان مهره ی ابروی خمیده

میل ات به چه ماند؟ به خرامیدن طاووس
غمزت به نگه کردن آهوی رمیده

گر پای به در می نهم از نقطه ی شیراز
ره نیست تو پیرامن من حلقه کشیده

با دست بلورین تو پنجه نتوان کرد
رفتیم دعا گفته و دشنام شنیده

روی تو مبیناد دگر دیده ی سعدی
گر دیده به کس باز کند روی تو دیده
***سعدی شیرازی***

وقتی شبیه فاطمه لبخند می زنی
بر چینی شکسته ی دل، بند می زنی

من غرق خوابم و؛ تو برای ظهور خویش
هر صبح جمعه ، رو به خداوند می زنی

کی پرچم مقدس دارالخلافه را
بر قله ی رفیع دماوند می زنی!؟

در دولت کریم شما حرف فقر نیست
آقا تو حرف های خوشایند می زنی

بعد از زیارت نجف و طوس و کربلا
حتماً سری به فکه و اروند می زنی

با اشک دیده آب به قبر مطهر ِ
آنان که کشتگان فراقند می زنی
***وحید قاسمی*** 

دلا تا باغ سنگی، در تو فروردین نخواهد شد
به روز مرگ، شعرت، سورة یاسین نخواهد شد

فریبت می‌دهند این فصل‌ها، تقویم‌ها گل‌ها
از اسفند شما پیداست، فروردین نخواهد شد!

مگر در جستجوی ربّنای تازه‌ای باشیم
وگرنه صد دعا زین دست، یک نفرین نخواهد شد

مترسانیدمان از مرگ، ما پیغمبر مرگیم
خدا با ما که دلتنگیم، سر سنگین نخواهد شد

به مشتاقان آن شمشیر سرخ شعله‌ور در باد،
بگو تا انتظار این است، اسبی زین نخواهد شد!
***علیرضا قزوه***

دلم را چون انارى کاش یک شب دانه مى کردم
به دریا مى زدم در باد و آتش خانه مى کردم

چه مى شد آه اى موساى من، من هم شبان بودم
تمام روز و شب زلف خدا را شانه مى کردم

نه از ترس خدا، از ترس این مردم به محرابم
اگر مى شد همه محراب را میخانه مى کردم

اگر مى شد به افسانه شبى رنگ حقیقت زد
حقیقت را اگر مى شد شبى افسانه مى کردم

چه مستى ها که هر شب در سر شوریده مى افتاد
چه بازى ها که هر شب با دل دیوانه مى کردم

یقین دارم سرانجام من از این خوبتر مى شد
اگر از مرگ هم چون زندگى پروا نمى کردم

سرم را مثل سیبى سرخ صبحى چیده بودم کاش
دلم را چون انارى کاش یک شب دانه مى کردم
***علیرضا قزوه***

دلم شور می زد مبادا نیایی
مگر شب سحر می شود تا نیایی

مگر می شود من در آتش بسوزم
تو اما برای تماشا نیایی

تو افتاده تر هستی از این که یک شب
به میقات این بی سر و پا نیایی

دروغ است! این بر نمی آید از تو
بیایی و تا کلبه ما نیایی

بگو خواهی آمد که امکان ندارد
بگویی که می آیم، اما نیایی

گذشته است هر چند امروز و امشب
دلیلی ندارد که فردا نیایی

چه خوب آمدی ای بهار صداقت
دلم شور می زد مبادا نیایی
***زین العابدین آذر ارجمند***

ای ماه خودپرست! پرستار من کجاست؟
آه ای ستاره ی سحری! یار من کجاست؟

خود را مگر چو اشک بریزم به پای او
ای آسمان!فرشته ی بیمار من کجاست؟

ناهید را به خوشه ی پروین گره زنید
روشن کنند تا گره کار من کجاست؟

ای شب!به روشنان ضمیرت به من بگو
که امشب پری ستاره ،پرستار من کجاست؟

ای خاستگاه گفت من! ای باور نهفت!
من اندکم برای تو ،بسیار من کجاست؟

ای ساکنان روشن این قصر باژگون!
شبتاب آسمان نگونسار من کجاست؟

آه ای ستاره های من! ای چشم های من!
پیدا کنید ماه دل آزار من کجاست؟

صدها ستاره را به زیارت نشسته ام
تا بنگرم ستاره ی دیدار من کجاست؟

ای چشم من! مناز به سیاره های اشک
بامن بگو ستاره ی سیار من کجاست؟
***قادر طهماسبی (فرید)***