دل که آشفته شود زلف پریشان هیچ است
پیش مشتاقی ما چاک گریبان هیچ است

کرم اهل کرم بیشتر از خواهش ماست
خواهش دست گدا نزد کریمان هیچ است

آنقدر معجزها از هنر تو دیدیم
که بنا کردن این دل دل ویران هیچ است

سربلندیم اگر سایه ی تو بر سر ماست
پیش این سایه ی تو تاج سلیمان هیچ است

خِلقت طینت تو بس که لطافت دارد
گر بریزند به پای تو گلستان هیچ است

ما به جمهوری زهرایی خود مینازیم
وَرنه بی فاطمه که خطه ی ایران هیچ است

مِهر زهراست به ما رنگ و بویی بخشیده
نام زهراست به ما آبرویی بخشیده

زیر پای تو می افتند سر اگر بنویسند
در هوای تو می افتند پَر اگر بنویسند

نسبت ام ابیهاست که شایسته ی توست
اشتباه است تو را دختر اگر بنویسند

باز قرآن کریم است ندارد فرقی
جای هر سوره فقط کوثر اگر بنویسند

قصد کردم پس از امروز هزاران دفعه
بنویسم زهرا ، مادر اگر بنویسند

بی گمان یاد نخ چادر تو می افتیم
از مقامات تو در محشر اگر بنویسد

به مقام تو اضافه نشود نام تو را
یا نبی یا علی دیگر اگر بنویسند

نه نبی ، بلکه نبوت  شده عزتمندت
نه علی ، بلکه ولایت شده گردنبندت

عرش را دیدم جای تو به یادم آمد
قرب انگشت  نمای تو بیادم آمد

در عبودیت تو کُنه ربوبیت بود
باصفات تو خدای تو  به یادم آمد

روحِ  روح القُدست بود که فرمود : اقرا
در حرا نیز صدای تو  به یادم آمد

خواستم روی نماز شب تو فکر کنم
ورم کهنه ی پای تو به یادم آمد

قُوت دنیا و قنوت تو به هم مرطبتند
حرف "نون " بود و دعای تو به یادم آمد

غصه خوردم که به افطار چرا لب نزدی
لب خوشحال گدای تو به یادم آمد

گرد و خاک حرمی را که نداری بفرست
درد دارم که دوای تو به یادم آمد

قبر تو گُهر دنیاست و دنیا صدف است
جلوه ای از حرم گم شده ات در نجف است

قصدت این بود فقط یار علی باشی و بس
ظرف نُه سال گرفتار علی باشی بس

از مقامات خودت دم نزدی تا که فقط
باعث گرمی بازار علی باشی و بس

بازوی تازه شکسته شده از یادت رفت
تا که هر لحظه نگهدار علی باشی و بس

خواستی میخ تو را بند کند تا شاید
مثل یک عکس به دیوار علی باشی و بس
***علی اکبر لطیفیان***

ما را برای گدایش شدن آفریده اند،
غُمری آب و هوایش شدن آفریده اند.

او را برای طواف و برای عروج،
مارا برایِ برایش شدن آفریده اند.

این خانوم با کرم، محترم را برای
وقف امام رضایش شدن آفریده اند،

اصلا تمامی ایران زمین را برای
ملک خصوصی پایش شدن آفریده اند،

هرچند نانی نداریم، گندم که داریم،
گیرم مدینه نرفتیم ما قم که داریم،

زهرا حضورش نیازی به مردم ندارد،
اصلا ظهورش مدینه یا قم ندارد،

بالی که این آسمان را ندارد، چه دارد؟
آن کس که این آستان را ندارد چه دارد؟

عصمت تباری که همسایه اش را ندیده،
همسایه اش نیز هم سایه اش را ندیده،

بانوی والا مقامی که مافوق نور است،
خورشید هفت آسمانی که مافوق نور است،

پروازها با قنوتش به بالا رسیدند،
اعجازها با نگاهش به عیسی رسیدند،

غیر از خدایا خدایا صدایی ندارد،
روی زمین غیر محراب جایی ندارد،

سجاده اش با مناجات کردن گره خورد،
هر صبح با نور خیرات کردن گره خورد،

امروز بارانی ترین عنایت به دستش،
فردا فراوان ترین ِ شفاعت به دستش،

از یک طرف دختر ِ مردِ مشکل گشاهاست،
از یک طرف خواهر ِ آبروی گداهاست.

او حلقهء اتصال رضا با جواد است،
باب الحوائج ترینی که بابِ مراد است،

وقتی که میخواست از خانه اش دربیاید،
یعنی به سمتِ حریم پیمبر بیاید،

دور و برش از برادر برادر قرُق بود،
راه از پسر های موسی ابن جعفرقرُق بود،

دست پسرهای موسی ابن جعفر نقابش،
پای پسرهای موسی ابن جعفر رکابش،

تا چادرش خاکی از ردپایی نگیرد،
تا معجر با حجابش به جایی نگیرد،

او آمد و مایهء افتخار همه شد،
دسته گل مریمی بهار همه شد،

گیرم نبودیم اما سلامش که کردیم.
گیرم ندیدیم، ما احترامش که کردیم.

ما سربلندیم از اینکه گلابش نکردیم،
با ازدحام سر کوچه آبش کردیم.

او آمد و طرز خواهر شدن را نوشت و
قربانِ قبل از برادر شدن را نوشت و،

چه خوب شد که مسیرش به مقتل نیوفتاد،
چه خوبتر که بارها از روی تل نیوفتاد.

گودالی از کشمکشهای لشکر ندید و
بالای سر نیزه ها سر ندید و....
×××علی اکبر لطیفیان×××

غفلت از یار گرفتار شدن هم دارد
از شما دور شدن زار شدن هم دارد

هر که از چشم بیفتاد محلش ندهند
عبد آلوده شدن خار شدن هم دارد

عیب از ماست که هر صبح نمی بینیمت
چشم بیمار شده تار شدن هم دارد

همه با درد به دنبال طبیبی هستیم
دوری از کوی تو بیمار شدن هم دارد

ای طبیب همه انگار دلت با ما نیست
بد شدن حس دل آزار شدن هم دارد

آنقدر حرف در این سینه ی ما جمع شده
این همه عقده تلنبار شدن هم دارد

از کریمان فقرا جود و کرم می خواهند
لطف بسیار طلبکار شدن هم دارد

نکند منتظر مردن مایی آقا ؟!
این بدی مانع دیدار شدن هم دارد

ما اسیریم اسیر غم دنیا هستیم
عفلت از یار گرفتار شدن هم دارد
***علی اکبر لطیفیان***

عاشق شدیم وعاشق حیران ماشدند
قومی اسیر زلف پریشان ما شدند

آنقدر عاشقیم که عشاق روزگار
مبهوت اشتیاق گریبان ما شدند

روح القدس شدیم وتمامی شاعران
گرم غزل سرایی دیوان ما شدند

یوسف شدیم وبهر تماشای حال ما
صدها عزیز راهی زندان ما شدند

آنقدر آمدیم ومسلمان او شدیم
آنقدر آمدند ومسلمان ما شدند

ما عاشقیم عاشق حیران زینبیم
تکفیرمان کنید مسلمان زینبیم

مارا نوشته اند برای گدا شدن
سائل شدن، اسیر شدن، مبتلا شدن

از آنطرف خلاصه دری باز میشود
می ارزد انتظار به این آشنا شدن

عشاق سنگ خورده ی دیوار زینبیم
پس واجب است غرق تماشای ما شدن

وقتی مسیر جای قدمهای زینب است
میلی نمیکنیم به جز خاک پا شدن

اول طواف بعد منا پس چه بهتر است
بعد از دمشق راهی کرب و بلا شدن

"مارا برای راز و نیاز آفریده اند
این کعبه را برای نماز آفریده اند"

این کیست که فرشته گلیم آورش شده
بال وپر فرشته نخ معجرش شده

دیگر نیاز نیست به گهواره بردنش
دست حسین بالش زیر سرش شده

از این به بعد خانه ی مولا چه دیدنی است
با زینبی که فاطمه ی دیگرش شده

زهرا همان که ام ابیهاش گفته اند
زهرا همان که مادرش پیغمبرش شده

دیروز دختر وجنات خدیجه بود
حالا خدیجه آمده ودخترش شده

اینگونه بود فاطمه شد ریشه بقا
اینگونه بود فاطمه شد ام ابیها

زینب طلوع بود ولی ابتدا نداشت
زینب غروب بود ولی انتها نداشت

زینب رسول بود ولی مصطفی نشد
شهر نزول بود اگرچه حرا نداشت

زینب اگر نبود کسی فاطمی نبود
زینب اگر نبود کسی مرتضی نداشت

زینب اگر نبود حسینی نمیشدیم
زینب اگر نبود زمین کربلا نداشت

زینب هر آنچه گفت تماما حسین بود
اصلا به غیر نام حسین اعتنا نداشت

زینب اگر نبود مسلمان نداشتیم
باور کنید ذکر حسین جان نداشتیم

جایی پریده است که پیدا نمی شود
حتی عروج اینهمه بالا نمی شود

دیدند صبح آمده اما در آسمان
خورشید شهر فاطمه پیدا نمی شود

یا ایها الزسول چرا آفتاب صبح
در آسمان شهر تماشا نمی شود

فرمود :زینب آینه ی روی دخترم
آنکه مقام بی حدش املا نمی شود

چون بی نقاب آمده بیرون حجره اش
امروز آفتاب هویدا نمی شود

حقش نبود کعبه نیلوفرش کنند
حقش نبود سر زده بی معجرش کنند

لبهاش تشنه بود ولی رود نیل بود
بالش شکسته بود ولی جبرئیل بود

زینب فرشته آینه حوریه عاطفه
از جنس خانواده ای از این قبیل بود

گودال هم که رفت فقط سر به زیر بود
شرمنده بود از اینکه قتیلش قلیل بود

کوچه به کوچه لشگر کوفه شکست خورد
از دست خانمی که تماما اصیل بود

ویرانه کرد کاخ بلند یزید را
زینب تبر نداشت ولیکن خلیل بود
*** علی اکبر لطیفیان ***

آری سر شانه ام کبوتر شده بود
از خیمه برای پر زدن در شده بود
در کوچکی اش داشت بزرگی می کرد
یعنی علی اصغر، علی اکبر شده بود
***علی اکبر لطیفیان***

خوب است که که عاشق جگری داشته باشد
آشفتگی بیشتری داشته باشد

حاجات بهانه است که ما اشک بریزیم
خوب است گدا چشم تری داشته باشد

پرواز من این است که یک کنج بیفتم
این بال بعید است پری داشته باشد

ای یار سفر کرده نگاه پر لطفت
وقتش شده بر ما نظری داشته باشد

گر سنگ دلم باز تعلق به تو دارم
هر کعبه ای باید حجری داشته باشد

سر می زنم آنقدر به در تا بگشایی
خوب است گدا هم هنری داشته باشد

تو سمت گدا پشت کنی بهتر از این است
که چشم به دست دگری داشته باشد

از دور خودت دور مکن چند گدا را
خوب است که شه دور و بری داشته باشد

قبل از سفر آخرت ای دوست دلم را
بگذار به سویت سفری داشته باشد

انگار بنا نیست ببینم تو را .... پس
بگذار دلم یک خبری داشته باشد
***علی اکبر لطیفیان***

روزی حسینی، حسنی دارم و بس
در مملکت ری وطنی دارم و بس

عشاق ره عشق سبکبال ترند
من نیز فقط پیرهنی دارم و بس

دوری مسافت نشود مانع من
تا شوق اُویس قرنی دارم وبس

حالا که حرم نیست، مرا شمع کنید
امشب هوس سوختنی دارم و بس

دنیا تو اگر یوسف کنعان داری
من نیز امام حسنی دارم و بس

تا لطف حسن هست، خریداری هست
تا زلف حسن هست، گرفتاری هست

باید سر ما را به طنابی بزنند
در مقدم خورشید جنابی بزنند

عشاق نشستند سر راه کسی
تا دست به حسن انتخابی بزنند

باید که به جای چلچراغ و گنبد
بالای بقیع، آفتابی بزنند

حالا که در رحمت زهرا باز است
زشت است اگر حرف عذابی بزنند

آن طایفه ای که پسر زهرایند
خوب است که در شهر نقابی بزنند

ای یوسف کنعان علی ادرکنی
ای ذکر حسن جان علی ادرکنی

ما از قِبَل تو لقمه نانی داریم
مثل سگ کهف، استخوانی داریم

هر جا کرم است سائلی در کار است
ما با تو همیشه داستانی داریم

تو واسطه می شوی که هنگام دعا
این گونه خدای مهربانی داریم

اصلا چه نیاز لیله القدری هست
تا نیمه ماه رمضانی داریم

ای سوره ی یوسف مدینه، در شهر
ما ترس نظر ز این و آنی داریم

این قد رشید تو تماشا دارد
لا حول ولا قوه الا . . . دارد

ماییم و تقاضای نظر داشتنت
یک شب ز محله ام گذر داشتنت

ای یوسف ما به ازدحام عادت کن
ماییم و تویی و درد سر داشتنت

تو صبر و سکوت کرده ابراهیمی
قربان تو و چنین تبر داشتنت

تو بانی کربلا شدی و حتی
روزی حسین شد پسر داشتنت

مبهوت شدند لشگریان جمل
از یک تنه این همه جگر داشتنت

ای آیینه عزّ و جلّ ادرکنی
ای حیدر کرار جمل ادرکنی

تو میوه هر سال جمل می گشتی
پرواز پر و بال خودت می گشتی

هر وقت مقابل علی می رفتی
آیینه ی اجلال خودت می گشتی

حیف است که با مردم دنیا باشی
جا داشت فقط مال خودت می گشتی

بهتر که همان پیش خدا می ماندی
با مردم امثال خودت می گشتی

گفتند: تو گوشواره ی زهرایی
در کوچه به دنبال خودت می گشتی

هیهات از آن دست بدی که بد زد
دستی که میان کوچه تا آمد زد
***علی اکبر لطیفیان***

نگاه گریه داری داشت زینب
چه گام استواری داشت زینب
دل با اقتداری داشت زینب
مگر چه اعتباری داشت زینب
چهل منزل حسین منجلی شد
گهی زهرا شد و گاهی علی شد
***
ندیدم زینب کبری تر از این
ندیدم زینت باباتر از این
ندیدم دختر زهرا تر از این
حسینی مذهبی غوغا تر از این
به پیش پای ما راهی گذارید
بنای زینب اللهی گذارید
***
اگر چه غصه دارد آه دارد
به پایش خستگی راه دارد
به گردش آفتاب و ماه دارد
به والله که ایوالله دارد
همینکه با جلالت سر نداده
به دست هیچکس معجر نداده
***
پس از آنکه زمین را زیر و رو کرد
سپاه کوفه را بی آبرو کرد
به سمت کربلا خوشحال رو کرد
کمی از خاک را برداشت بو کرد
رسیدم کربلا ای داد بی داد
حسین سر جدا، ای داد بی داد
***
چهل روز است گریانم حسین جان
چو موی تو پریشانم حسین جان
چهل روز است می خوانم حسین جان
حسین جانم حسین جانم حسین جان
تویی ذکر لبم الحمدلله
حسینی مذهبم الحمدلله
***
همین جا شیرخواره گریه می کرد
رباب بی ستاره گریه می کرد
گهی بر گاهواره گریه می کرد
گهی بر مشک پاره گریه می کرد
خدایا از چه طفلم دیر کرده؟
مرا بیچاره کرده، پیر کرده
***
همین جا دور اکبر را گرفتند
ز ما شبه پیغمبر ما را گرفتند
ولی از من دو دلبر را گرفتند
هم اکبر هم برادر را گرفتند
"به تو گفتم که ای افتاده از پا
ز جا بر خیز ورنه معجرم را..."
***
همین جا بود که سقای ما رفت
به سمت علقمه دریای ما رفت
پناه عصمت کبرای ما رفت
پی او گوشواره های ما رفت
فقط از علقمه یک مشک برگشت
حسین بن علی با اشک برگشت
***
همین جا بود که دلها گرفت و ...
کسی روی تن تو جا گرفت و ...
سرت را یک کمی بالا گرفت و...
همین که بر گلویت خنجر آمد
صدای ناله ی زهرا در آمد
***
همین جا بود الف را دال کردند
تنت را بارها پامال کردند
ته گودال را گودال کردند
تو را با سم مرکب چال کردند
اگر خواندم قلیلت علت این بود
که یک تصویری از تو بر زمین بود
***
تو ماندی و کبوتر رفت کوفه
تو را کشتند و خواهر رفت کوفه
خودم در راه و معجر رفت کوفه
چه بهتر زودتر سر رفت کوفه
وگرنه دردها می کشت مارا
نگاه مردها می کشت ما را
***
بهاری داشتم اما خزان ش
قدی که داشتم بی تو کمان شد
عقیق تو به دست ساربان شد
طلای من نصیب کوفیان شد
خبر داری مرا بازار بردند
میان مجلس اغیار بردند
***
همین جا بود افتادند تن ها
همین جا بود غارت شد تن ها
تمامی کفن ها، پیرهن ها
بدون تو کتک خوردند زن ها
همین جا بود گیسو می کشیدند
 هر سو دخترانت می دویدند
***
همین جا بود تازیانه باب گردید
رخ ما در کبودی قاب گردید
ز خجلت خواهر تو آب گردید
که معجر بعد تو نایاب گردید
سکینه معجر از من خواست اما
خودم هم بودم آنجا مثل آنها...
***
ز جا برخیز غمخواری کن عباس
دوباره خیمه را یاری کن عباس
برای عزتم کاری کن عباس
علم بردار علم داری کن عباس
سکینه می کند زاری ابالفضل
چه قبر کوچکی داری ابالفضل
 ***علی اکبر لطیفیان***

مرا هم دعایی...

ای اذان پر از نماز حسین 
جا نماز همیشه باز حسین

نام سبزت ، اقامه ی زهرا
زندگی ات ادامه ی زهرا

مثل بیت الحرام، یا زینب
واجب الاحترام ، یا زینب

ذکر ایاک نستعین لبم
آیه های تو هم نشین لبم

حضرت مریم قبیله ی ما 
آیة الله ِ ما، عقیله ی ما

ما دو آئینه ی  مقابل هم 
جلوه های پر از تکامل هم

بال یکدیگریم، در همه جا
تا خدا می پریم ، در همه جا

ای حیات دوباره ی  هستی
زینت گوشواره ی هستی

پر من بال من کبوتر من
سایه بان همیشه ی سر ِ من 

پیشتر از همه رجز خواندی
بیشتر زیر نیزه ها ماندی

تو ابوالفضل در برابرمی
تو حسین دوباره ی حرمی

عصمت الله ، دختر زهرا
آن زمانی که آمدیم اینجا

چشمت هایت سپیده ی ما بود
پای تو روی دیده ی ما بود

از برایم تو خواهری کردی
خواهری نه که مادری کردی

به تو ام الحسین باید گفت
محور عالمین باید گفت

آفتاب غروب خیمه ی من 
ضلع گرم جنوب خیمه ی من

ای پریشانی به دنبالم
التماس کنار گودالم

ای فدای غرورِِ دلخور تو
در نگاه فرار چادر تو

صبح فردای بعد عاشورا
ده نفر از قبیله هایِ زنا

روی شن ها تن مرا بستند
نعل تازه به اسبها بستند

بدنم را به خاک  تن کردند
مثل یک لایه پیرهن کردند

یک نفر فیض از حضورم برد
یک نفر نیز در تنورم برد

ای ورق پاره های تا خورده
زائر این زمین جا خورده

رنگ و روی شما پریده نبود
بالهای شما بریده نبود

بعد یک انتظار برگشتی
سر ظهر ِ قرارا برگشتی

ماه رفتی و هاله آمده ای
یاس رفتی و لاله آمده ای

از چه داری به خویش می پیچی
نکند بی سه ساله آمده ای؟

ای غریب همیشه تنهایم
آفتاب نجیب صحرایم

پیش چشمان خیره ی مردم
صبح دلگیر روز یازدهم

دختران مرا کجا بردی؟
اختران مرا کجا بردی

ای مناجات خسته حرف بزن
ای نماز شکسته حرف بزن

با من از خارهای جاده بگو
از اسیریِ خانواده بگو

از کبودی دست های عرب
از تماشای بی حیای عرب

راستی از سفر چه آوردی ؟
غیر از این چند سر چه آوردی؟

آن پرت را بگو که پس دادند؟
معجرت را بگو که پس دادند؟

آن شبی که کنارتان بودم
میهمان بهارتان بودم

دخترم در خرابه ای که نخفت
در گوشم چه چیزها که نگفت

حال از این نگات می پرسم
از همین چشمهات می پرسم

ای وقار شکسته ی عباس
اقتدار شکسته ی عباس

سر بازار ازدحام چه بود؟
ماجرای کنیز و شام چه بود؟
***علی اکبر لطیفیان***

آقا بیا تا زندگی معنا بگیرد
شاید دعای مادرت زهرا بگیرد
آقا بیا تا با ظهور چشمهایت
این چشمهای ما کمی تقوا بگیرد
آقا بیا تا این شکسته کشتی ما
آرام راه ساحل دریا بگیرد
آقا بیا ، تا کی دو چشم انتظارم
شبهای جمعه تا سحر احیا بگیرد
پایین بیا ، خورشید پشت ابر غیبت
تا قبل از آن که کار ما بالا بگیرد
آقا خلاصه یک نفر باید بیاید
تا انتقام دست زهرا را بگیرد
***علی اکبر لطیفیان***