آری سر شانه ام کبوتر شده بود
از خیمه برای پر زدن در شده بود
در کوچکی اش داشت بزرگی می کرد
یعنی علی اصغر، علی اکبر شده بود
***علی اکبر لطیفیان***

*این روزها دلم دخیل چادر حضرت "سایه نشین آفتاب" شده است*

لختی بیا به سایه ی نخل ها رباب 
سخت است ماندن این همه در زیر آفتاب
می دانم اینکه محرم خورشید بوده ای 
حتی به شام، همدم خورشید بوده ای
همدوش آفتاب شدی پا به پای نور 
خورشید زاده داشت در آغوش تو حضور 
این خاطرات، چنگ غم آهنگ می زند 
دارد به سینه ی تو عجب چنگ می زند 
لختی بیا به سایه ی این نخل ها رباب 
سخت است ماندن این همه در زیر آفتاب 
زمزم به چشم، زمزم به سینه تا به کی؟
آه از جدایی دل و آیینه تا به کی؟
سیر عطش به خیمه تان پر شتاب شد 
آوای کودکان حرم آب آب شد 
هاجر به سعی خیمه به خیمه مکن شتاب 
پایان پذیر نیست تماشای این سراب 
به به ز هستی که به احساس زنده شد 
مشکی که به سقایت عباس زنده شد 
تکبیر گفت و ذائقه ی خیمه شد خنک 
می شد گلوی حمزه و کوه احد خنک 
چشمش به غیر خیمه نمی دید در مسیر 
اما امان ز هجمه ی این بوسه های تیر  
دشت از حضور فاطمه لبریز نافه شد 
داغ عمو به داغ عطش ها اضافه شد 
آری رباب طفل تو سمت زوال رفت 
آن قدر گریه کرد که دیگر ز حال رفت
لختی بیا به سایه این نخل ها رباب 
سخت است ماندن این همه در زیر آفتاب
این گریه های بی حد کودک برای چیست؟
این گریه ها که گریه ی قحطی آب نیست 
این بار گریه، گریه ی عشق است و شوق و شور
رفتن ز سمت معرکه تا قله های نور 
گهواره کوچک است به شش ماهه ات رباب 
بشکن قفس که بال زند سمت آفتاب 
مسپر به نیل آسیه پیدا نمی شود
با این ردیف قافیه پیدا نمی شود 
این طفل را فقط سوی آسمان فرست 
تا سمت معرکه پی اهدای جان فرست 
آنجا کسی به جان تو سودای تن نداشت 
هر کس که رفت میل به باز آمدن نداشت 
قنداقه را به دست پدر ده، شتاب کن 
این تشنه ی شهادت حق را مجاب کن
بشتاب که درنگ در این کارها جفاست 
حتی زره به قامت این طفل نارساست 
با هر نگاه خویش دو خنجر کشیده است 
آری علی است پاشنه را ور کشیده است 
با هر نگاه، قدرت گفت و شنفت داشت 
آری برایش ماندن در خیمه اُفت داشت 
طفل تو در طراوت این سایه شیر داشت 
مادر نداشت شیر ولی دایه شیر داشت 
این دایه ی شهادت و شیرش ز کوثر است 
این دایه است و از او مهربان تر است
حالا نگاه کن که علی تیر خورده است 
با بوسه ی سه شعبه عجب تیر خورده است
کم مانده بود عالم از این داغ جان دهد 
ای مادر شهید خدا صبرتان دهد 
تعجیل در مسابقه کردند کوفیان 
از آب هم مضایقه کردند کوفیان 
حنجر شد از سه شعبه مشبّک ضریح شد 
بخشید جان به حرمله از بس مسیح شد 
مجذوب بود دل به دعاهای ناب زد 
این تشنه، بی گدار در این جا به آب زد 
پر جوش شد ز لاله، کران تا کران دشت 
خاموش شد صدای چکاوک میان دشت 
لبخند می زد و ز پدر اشک می گرفت 
این روضه خوان ما چقدر اشک می گرفت
لختی بیا به سایه این نخل ها رباب 
سخت است ماندن این همه در زیر آفتاب
دیگر ز یادت این غم سنگین نمی رود
آب خوش از گلوی تو پایین نمی رود 
می دانم از دل تو شکوفید این امید 
آقا سرش سلامت اگر طفل شد شهید 
حالا به پشت خیمه پدر ایستاده بود 
مشغول دفن پیکر خورشید زاده بود 
لبریز ابر می شود و تار، آسمان 
در خاک دفن می شود انگار آسمان 
بهتر که دفن بود تن طفل تو رباب 
بوسه نزد سه روز بر این پیکر آفتاب 
بهتر که دفن بود عذابی فرو نریخت 
بر کوفه سنگ های عذابی فرو نریخت 
بهتر که دفن بود و چو رازی کتوم شد
این نامه محرمانه شد و مُهر و موم شد 
بهتر که دفن بود و پی بوریا نرفت
این پاره تن به زیر سم اسب ها نرفت 
بهتر که دفن بود اسارت نرفته بود
قنداقه ای داشت به غارت نرفته بود 
دفن است طفل میل به غارت نمی کنند 
قرآن جیبی است جسارت نمی کنند 
در شور رفته اند همه پرده ها رباب 
تنبور می زند جگر کربلا رباب
لختی بیا به سایه این نخل ها رباب 
سخت است ماندن این همه در زیر آفتاب
***حجت الاسلام والمسلمین جواد محمد زمانی***

یه حدیث می خوام بخونم، واسه هردلی که خوابه
گفته پیغمبر به دست،تشنه آب دادن ثوابه
ببینید بچه م هلاکه، چارشم یه چیکه آبه
به خدا گناه نداره، آب بهش بدید ثوابه
دل من رو نسوزونید، دنیاتون آتیش می گیره
نمی بینید روی دستم، شیرخوارم داره می میره
الهی آتیش بگیرن ، نه فقط دل می سوزونن
کوفیا هر جوری باشه، زهرشونو می رسونن
تیری که برای صید، شیر کربلا میارن
کوفیا برای حلق، شیرخواره کنار میذارن
اگه تیر سه شعبه باشه، دیگه حنجر نمی مونه
اگه طفل شیرخواره باشه، بخدا سر نمی مونه
خونای حلق علی رو، سمت آسمون می پاشه
میگه بعد علی اصغر، میخوام این دنیا نباشه
یه قدم به سمت خیمه، یه قدم به سمت لشگر
می شینه پا می شه از جا، به گمونم شده مضطر
داره می ره پشت خیمه، الهی رباب نبینه
که تا خیمه رد خون، پسرش روی زمینه
***محسن عرب خالقی***

بس کن رباب نیمه ای از شب گذشته است
دیگر بخواب نیمه ای از شب گذشته است
کم خیره شو به نیزه ، علی را نشان نده
گهواره نیست دست خودت را تکان نده
با دست های بسته مزن چنگ بر رخت
با ناخن شکسته مزن چنگ بر رخت
بس کن رباب حرمله بیدار می شود
سهمت دوباره خنده انظار می شود
ترسم که نیزه دار کمی جابجا شود
از روی نیزه راس عزیزت رها شود
یک شب ندیده ایم که بی غم نیامده
دیدی هنوز زخم گلو هم نیامده
گرچه امید چشم ترت نا امید شد
بس کن رباب یک شبه مویت سپید شد
پیراهنی که تازه خریدی نشان مده
گهواره نیست دست خودت را تکان مده
با خنده خواب رفته تماشا نمی کند
مادر نگفته است و زبان وا نمی کند
بس کن رباب زخم گلو را نشان مده
قنداقه نیست  دست خودت را تکان مده
دیگر زیادت این غم سنگین نمی رود
آب خوش از گلوی تو پائین نمی رود
بس کن ز گریه حال تو بهتر نمی شود
این گریه ها برای تو اصغر نمی شود
***حسن لطفی*** 

***نقل و درج اشعار، تنها با ذکر منبع مجازاست***

گوش تا گوش تو ای غنچه گلستان شده است
آب آب لب تو بانی باران شده است
خون حلق تو نرفته نفست بند آمد
که به یک چشم زدن جسم تو بی جان شده است
از زمین می رود این بار به سمت ملکوت
قطره هایی که پر از باده عرفان شده است
تو که سیراب شدی تازه دلم می سوزد
از همین خشکی زخمی که نمایان شده است
تو به اندازه خون پدرت مظلومی
غصه ات بر جگرم داغ دو چندان شده است
کاش می شد پسرم زیر عبا گریه کنم
ناله ام در دل هر هلهله پنهان شده است
مادرت بند دلش بسته به گیسوی تو بود
مادرت چشم به راه است و پریشان شده است
ردپایی که چنین دور خودش چرخیده است
حال روز پدری هست که حیران شده است
***محمد امین سبکبار***

آنقدر توان در بدن مختصرت نیست
آنقدر که حال زدن بال و پرت نیست
بر شانه بینداز خودت را که نیفتی
حالا که توانایی از این بیشترت نیست
"فرمود: حسینم، به خدا مسخره کردند
گفتند:مگر صاحب کوثر پدرت نیست
گفتی که مکش منت این حرمله ها را
حیف از تو و دریای غرور پسرت نیست
حالا که مرا می بری از شیر بگیری
یک لحظه ببین مادر من پشت سرت نیست؟"
  ***
تو مثل علی اکبری و جذب خدایی
آنقدر که از دور و برت هم خبری نیست
آنقدر در ان لحظه سرت گرم خدا بود
که هیج خبر دار نگشتی که سرت نیست
این بار نگه دار سرت را که نیفتد
حالا که توانایی از این بیشترت نیست
***علی اکبر لطیفیان***

هم چو روی طفل من بی رنگ و رو مهتاب نیست
بخت من در خواب و چشم کودکم را خواب نیست
گفتم از اشکم مگر ای غنچه نوشی آب لیک
از تو معذورم که اشک من به جز خوناب نیست
در حرم هر سمت باشد قبله اما بهر من
غیر رویت قبله و جز ابرویت محراب نیست
خیمه بیت الله و کعبه مهد و در طواف اهل حرم
این طواف حج عشق است و جز این آداب نیست
هفت بار آمد صفا و مروه هاجر آب جست
من که ده ها بار در هر خیمه رفتم آب نیست
قسمتی از راه را با هروله هاجر برفت
من همه ره را دویدم کام تو سیراب نیست
حج من اتمام شد برخیز احرامم بکن
ای ذبیح خردسال اکنون که وقت خواب نیست
***استاد حاج علی انسانی***

ای که گرفتی به دوش، بار غم و بار عشق
باز بیا سر کنیم، قصه ی گلزار عشق
قصه شنیدم که دوش، تشنه لب گل فروش
برد گلی سبز پوش، هدیه به بازار عشق
گل غم نا گفته داشت، خاطر آشفته داشت
چشم به خون خفته داشت، از غم سالار عشق
عشوه کنان ناز کرد، وا شدن آغاز کرد
خنده زد و باز کرد، دیده به دیدار عشق
گر چه زمان دیر بود، تشنه لب شیر بود
منتظر تیر بود، یار وفادار عشق
باغ تب و تاب داشت، گل طلب آب داشت
کی خبر از خواب داشت، دیده ی بیدار عشق
عشق زمین گیر شد، عرش سرازیر شد
گل هدف تیر شد، ای عجب از کار عشق
آن گل مینو سرشت، بر ورق سرنوشت
با خطی از خون نوشت، معنی ایثار عشق
این گل باغ خداست، از چمن کربلاست
خوابگه او کجاست، سینه ی اسرار عشق
آه که با پشت خم، پشت خیامت برم
نغمه سراید به غم، قافله سالار عشق
تازه گل پرپرم، من ز تو عاشق ترم
اصغرم ای اصغرم، ای گل گلزار عشق
غنچه ی آغوش من، زینت خاموش من
یار کفن پوش من، یار من و یار عشق
دشت پر از های و هوست، مشتری عشق اوست
ای شده قربان دوست، اوست خریدار عشق
خیمه به کویم زدی، خنده به رویم زدی
می ز سبویم زدی، بر سر بازار عشق
کودک من لای لای، از غم تو وای وای
گریه کند های های، چشم عزادار عشق
با تو «شفق» پر گرفت، عشق در او در گرفت
تا نفسی بر گرفت، پرده ز اسرار عشق
***محمد جواد غفورزاده (شفق)- برگرفته از وبلاگ سفینه های مهر***

ای بسته بر زیارت قدِّ تو قامت، آب
شرمند? مروت تو تا قیامت، آب
در ظهر عشق عکس تو لغزید در فرات
شد چشم? حماسه ز جوش شهامت آب
دستت به موج داغ حباب طلب گذاشت
اوج گذشت دید و کمال کرامت آب
بر دفتر زلالی شط خط«لا» نوشت
لعلی که خورده بود ز جام امامت آب
لب تر نکردی از ادب ای روح تشنگی
آموخت درس عاشقی و استقامت آب
ترجیع دردی را ز گریزی که از تو داشت
سر می زند هنوز به سنگ ندامت آب
از نقش سجده کرد? نخل بلند تو
آیینه ای ست خفته در آه ملامت آب
سوگ تو را زصخره چکد قطره قطره رود
زین بیشتر سزاست به اشک غرامت آب
زینب، حسین(ع) را به گل سرخ خون شناخت
بر تربت تو بود نشان و علامت آب
با یک هزار اسم تو را کی توان ستود
در تنگنای لفظ که دارد ز مامت آب
از جوهر شفاعت سعی ات بعید نیست
گر بگذرد ز آتش دوزخ سلامت آب
می خوانمت به نام ابوالفضل و شوق را
در دیدگان منتظرم بسته قامت آب
آمد به آستان تو گریان و عذر خواه
با عزم پای بوسی و قصد اقامت آب
***خسرو احتشامی***

بخواب ای نو گل پژمان و پرپر
بخواب ای غنچه افسرده اصغر
بخواب آسوده اندر دامن خاک
ندیده دامن پر مهر مادر
بخواب و خواب راحت کن شب و روز
که خاموش ایت صحرا بار دیگر
نمی آید صدای تیر و شمشیر
نه دیگر نعره الله اکبر
همه افتاده در خوابند خاموش
توئی صحرا و چندین نعش بی سر
نترس ای کودک ششماهه من
که اینجا خفته هم قاسم هم اکبر
مگر باز از عطش میسوزی ای گل؟
که از خون گلو لب میکنی تر
که با تیر سه شعبه کرده صیدت؟
بسوزد جان آن صیاد کافر
خدایا بشکند آن دست گلچین
 که کرد این غنچه را نشکفته پرپر
***استاد حبیب الله چایچیان (حسان)***

گفت ای پدر بیا که دل از دست داده ام
جان را به راه عشق تو بر کف نهاده ام
جا گیرم ار به ساحت شه می سزد که من
هم شاهباز عشقم و هم شاه زاده ام
جز نقش عشق روی تو ای شهریار حُسن
نقش دگر ندیده دل صاف و ساده ام
مهدم مقام و شهد بکام از می الست
عهدی که بسته بر سر عهد ایستاده ام
از جام عشق رسته ام از خود بیا مرا
با خود ببرکه بیخود از جام باده ام
هستم به جان نثاریت آماده ای پدر
من خود ز مادر از پی این کار زاده ام
هم جان پی نثار تو بر کف گرفته ام
هم سینه بهر ناوک عشقت گشاده ام
مات آن چنان شدم به رُخ شه که تا ابد
هرگز ز اسب عشق نیابی پیاده ام
***عارف بجنوردی***

کودکی در عهد مهد استاد عشق
داده پیران کهن را یاد عشق
طفل خرد اما بمعنی بس سترک
کز بلندی خرد بنماید بزرگ
خودکبیر است ارچه بنماید صغیر
در میان شعبة سیاره تیر
عشق را چون نوبت طغیان رسید
شد سوی خیمه روان شاه شهید
دید اصغر خفته در حجر رباب
چون هلالی در کنار آفتاب
چهرة کودک چو دردی برگ بید
شیر در پستان مادر ناپدید،
بازبانحال آن طفل صغیر
گفت با شه کی امیر شیر گیر
جمله را دادی شراب از جام عشق
جز مرا کمتر نشد زان کام عشق
گرچه وقت جانفشانی دیر شد
مهلتی بایست تا خون شیر شد
زان مئی کزوی چو قاسم نوش کرد
نوعروس بخت در آغوش کرد
زان مئی کاکبر چو رفت از وی زپا
با سرآمد سوی میدان وفا
جرعه­ای از جام تیر و دشنه­ام
در گلویم ریز بس که تشه­ام
شه گرفت آن طفل مه اندر کنار
یافت در وی در دل دریا قرار
آری آری مه که شد دورش تمام
در کنار خور بود او را مقام
برد آن مه را بسوی رزمگاه
کرد رو با شامیان رو سیاه
گفت کای کافر دلان بد سگال
که برویم بسته­اید آب زلال
گر شمارا من گنهکارم به پیش
طفل را نبود گنه در هیچ کیش
آب ناپیدا و کودک ناصبور
شیر از پستان مادر گشته دور
زین فراتی که بود مهر بتول
جرعه­ای بخشید بر سبط رسول
شاه در گفتار و کودک گرم خواب
که زنوک ناوکش دادند آب
در کمان بنهاد تیری حرمله
او فتاد اندر ملائک غلغله
رست چون تیر از کمان شوم او
پر زنان بنشست بر حلقوم او
چون درید آن حلق تیرجانگداز
سر ز بازوی یدالله کرد باز
تا کمان زه خورده چرخ پیر را
کس ندیده دونشان یک تیر را
تیر کز بازوی آن سرور گذشت
بر دل مجروح پیغمبر گذشت
نوک تیر و حلق طفل ناتوان
آسمانا واژگون بادت کمان
شه کشید آن تیر و گفت ای داورم
داوری خواه از گروه کافرم
نیست این نوباوة پیغمبرت
از فصیل ناقه کمتر در برت
شه ببالا می­فشاند آن خون پاک
قطره­ای زان برنگشتی سوی خاک
بنگرید آن مرغ دست آموز عرش
که چسان در خون همی غلطد بفرش
این نگارین خون که دارد بوی طیب
تحفه­ای سوی حبیب است از جیب
در ربائید این نگار پاک را
پرده گلناری کنید افلاک را
در ربائید این گهرهای ثمین
که نیاید دانه­ای زان بر زمین
قطره­ای زین خون اگر ریزد بخاک
گردد عالم گیر طوفان هلاک
تیر خورده شاهباز دست شاه
کرد بر روی شه آسیمه نگاه
غنچة لب بر تبسم باز کرد
در کنار باب خواب ناز کرد
وان گشودن لب بلبخند از چه بود
وان نثار شکر و قند از چه بود
پس ندا آمد بدو کای شهریار
این رضیع خویش را برما گذار
تا دهیمش شیر از پستان حور
خوش بخوابانیمش اندر مهد نور
پس شه آن در ثمین در خاک کرد
خاک غم بر تارک افلاک کرد
آری آری عاشقان روی دوست
اینچنین قربانی آرند سوی دوست
اندر آن کشور که جای دلبر است
نه حدیث اکبر و نه اصغر است
***نیر تبریزی***