مرد سماوات زمین خورده است
کعبه حاجات زمین خورده است 

سلسله جنبان خدا دوستان
لرزه گرفته است چرا دوستان؟

حبّه انگور چه با تاک کرد؟
مستی ما را ز چه در خاک کرد؟

برق چرا خانه الله سوخت؟
وز همه حجاج حرم ، راه سوخت

حضرت خورشید ز خود شسته دست
حجره توحید به حجره نشست

وای از این موی پریشان شده
روایت سلسله جنبان شده

رنگ خدا را ز چه نشناختند؟
قافیه را مثل حنا باختند

چند قدم رفت و زمین گیر شد
از سفر این مه به صفر سیر شد

جان دو عالم به لبش جان رسید
لرزه ز زانو لب و دندان رسید

زلف شد و پیچ شد و تاب شد
قامت او طاقی ز محراب شد

رفت و ملاقات ، ور افتاده بوده
کوه خدا از کمر افتاده بود

خالی از اندیشه محراب ها 
چفت شد و بسته شد از باب ها

در کف دستش دل خود را گرفت
دل که نگو، حاصل خود را گرفت

نم نمک، از گریه چو لبریز شد
ای پسرم گفت لبش خود به خود

این پسر کیست که ماه آمده؟
یا که به خورشید گواه آمده

او جگر مرد جگر دار ماست
او پسر دلبر عیّار ماست

آمده لب ترکند از جام او
گریه کند بر غم فرجام او

غسل کرامت به دستان اوست
دفن بلّیات به دستان اوست

سر به سر از درد چه حالی شده؟
جان پدر نعل سوالی شده

بر سر دامن سر بابا گرفت
باز گریزی به فغان پا گرفت

روز حسین از همه جا سخت تر
اکبر لیلا شده خوش بخت تر

دامن خورشید به بر ماه داشت
بنده به بالین خود الله داشت
***محمد سهرابی***

من دست خالی آمدم ، دست من و دامان تو
سرتا به پا درد و غمم، درد من و درمان تو

تو هر چه خوبی من بدم ، بیهوده بر هر در زدم
آخر به این در آمدم ،باشم کنار خوان تو

من از هر دررانده ام ، من رانده ی وامانده ام
یا خوانده یا نا خوانده ام ،اکنون منم مهمان تو

پای من از ره خسته شد، بال و پرم بشکسته شد
هر در به رویم بسته شد، جز درگه احسان تو

گفتم منم در می زنم ،گفتی به تو سر می زنم
من هم مکرر می زنم ،کو عهد و کو پیمان تو؟

سوی تو رو آورده ام، ای خم سبو آورده ام
من آبرو آورده ام، کو لطف بی پایان تو؟

حال من گوشه نشین، با گوشه ی چشمی ببین
جز سایه ی پر مهرتان، جایی ندارم جان تو

من خدمتی ننموده ام، دانم بسی آلوده ام
اما به عمری بوده ام، چون خار در بستان تو  
***حاج علی انسانی***

دلم یه ذره شده تا بیام میون حرمت
اگر چه دورم از حرم به من رسیده کرمت

تو مهربونترینی و رأفت تو جهانیه
هر کسی عاشق تو شد شیعه آسمانیه

تو که راه رسیدن ما به خدایی آقا جون
شکر خدا که ما شدیم امام رضایی آقا جون

کبوتر حرم منم دلداده ی مشهدِتم
دلم به مهر تو طلاست که خشتی از گنبدتم

یک نگاهی کن به دلم ببین چقدر دوست دارم
به پای مهربونی ِ تو زندگیمو می گذارم

امام رضا ولم نکن که بی تو بیچاره می شم
بی تو پناهی ندارم مونده و آواره می شم

هزار و یک اسم خدا نهان به اسم تو رضاست
سلسلة الذهب می گه دلم با حُبّ تو طلاست

باب الحوائج زاده ای از تو می شیم حاجت روا
تا زنده ایم فقط می گیم قربون تو امام رضا

بعد از نماز سلامی به شاه کربلا می دم
بین حسین و مهدی تون سلام به تو رضا می دم

سلام می دم امید دارم جواب سلامم بدی
به وقت مرگم ببینم به دیدن من اومدی

اگر نبودی آقا جون شیعه شدن صفا نداشت
خدا شناخته نمی شد اگر تو رو خدا نداشت

قشنگ تر از بهشت شده مرقد تو آقا ولی
خوب می دونی قشنگ نبود اگه حرم گدا نداشت

تو مثل زهرا می مونی مهربونی مهربونی
بدون تو عشق حسین این همه مبتلا نداشت

اگر نبود لطف شما شیعه نمی شدیم آقا
بدون تو این دل ما شوقی به کربلا نداشت

خوش به حال زائرای ساده و با صفا آقا
اون زائر روستایی که یه ذره ادعا نداشت
***جواد حیدری***

سزد جاری شود از دیده ام خون
که در خون غرق گردد قصر مأمون

چه رخ داده که مأمون ستمکار
شرار فتنه اش ریزد ز رخسار

در افکار پلیدش نقشه ای شوم
به دستش خوشة انگور مسموم

نشانده در محیط غم فضا را
کشیده نقشة قتل رضا را

رضا مانند شمع انجمن ها
سراپا سوخته تنهای تنها

نه یاران را ز حال او خبر بود
نه خواهر، نه برادر، نه پسر بود

تعارف کرد مأمون ستمگر
از آن انگور بر نجل پیمبر

امام هشتم آن مولای مظلوم
نگه بودش بر آن انگور مسموم

نفس ها آه می شد در نهادش
نه خواهر بود بر سر نه جوادش

سرشک غربتش زد حلقه در چشم
که مأمون گشت از سر تا به پا خشم

پی تهدید مولا آن ستمکار
به یک سو پرده زد با خشم بسیار

غلامان پشت پرده تیغ در دست
ستاده مست تر از زنگی مست

همه آمادة جنگ و ستیزند
که خون نجل زهرا را بریزند

عزیز فاطمه گردید ناچار
گرفت انگور را از آن ستمکار

ز دل می خواند حی داورش را
صدا زد جد و باب مادرش را

تناول کرد از آن خوشه سه دانه
که از جانش کشید آتش زبانه

ز جا برخاست با رنگ پریده
در آن حالت عبا بر سر کشیده

غریب و بی کس و تنها روانه
نهان از چشم مردم شد به خانه

چو شمع سوخته پیوسته می سوخت
کنار حجرة در بسته می سوخت

چراغ نور بخش انجمن ها
به خود چون شعله می پیچید تنها

نفس در سینه اش گشته شراره
جوادش را صدا می زد هماره

که ای فرزند دلبندم کجایی
فروغ دیده ام داد از جدایی

بیا تا توشه از رویت بگیرم
تو را گیرم در آغوش و بمیرم

دلم تنگ تو و معصومه باشد
به قلبم داغ آن مظلومه باشد

هنوزش بود مرغ جان به سینه
جوادش آمد از شهر مدینه

به لب لبیک و در دل بود آهش
به ماه عارض بابا نگاهش

پریده رنگ، خونین دل سیه پوش
چو جان بگرفت بابا را در آغوش

سرشکش ریخت بر سیمای بابا
دو لب بگذاشت بر لب های بابا

پدر یک لحظه چشم خویش بگشاد
جوادش را تماشا کرد و جان داد
***استاد حاج غلامرضا سازگار***

دوباره پای من و آستان حضرت تو
سر ارادت و خاک سرای جنت تو
وباز سفره لطف تو و عنایت تو
کویر دست من و بارش کرامت تو
امـــــــــام مشـــــــرقی عالم وجود رضا
سحاب رحمت حق آسمان جود رضا
دوباره مثل همیشه رساندیم آقا
میان این همه دلداده خواندیم آقا
خودم نیامده ام . . . تو کشاندیم آفا
سلام داده نداده . . . تکاندیم آفا
شکستم و به نگاه تو سلسبیل شدم
و پشت پنجره فولادتان دخیل شدم
میان صحن تو برگ برات میدادند
مداد عفو گنه را دوات میدادند
به زائران شکسته ثبات میدادند
شراب کوثر و آب حیات میدادند
من آمدم که مریض مرا شفا بدهی
من آمدم که به من اذن کربلا بدهی
همینکه میرسم . . . از چشم های بارانی
هزار حاجت ناگفته را تو میخوانی
در انتظار تو هستم . . . خودت که میدانی
درست مثل همان پیرمرد سلمانی
نشسته ام به تمنای چشم هایت من
بیا که سربگذارم به زیر پایت من
شنیده ام که خودت در زمان پر زدنت
بروی خاک رها گشت پیکر و بدنت
هزار لاله روان شد ز گوشه دهنت
غریب بودی و خون شد تمام پیرهنت
ز سوز زهر اگرچه به خویش پیچیدی
ولی زمان غــــــــروبت جواد را دیدی
اگرچه جز پسرت کس نبود در بر تو?
ولی ندید تنت را به خاک خواهر تو
به زیر سم ستوران نرفت پیکر تو
اسیر پنجه سرنیزه ها نشد سرتو
حسین گفتم و قلبت شکست آفا جان
به دل غبار محرم نشست آقا جان
***محمد علی بیابانی**

برگزفته از وبلاگ بی دست و پا ترین