رسانده ام به حضور تو قلب عاشق را
دل رها شده از محنت خلایق را

دلی که پر زده تا آستان احسانت
که غرق نور اجابت کنی دقایق را

بر این کویر ترک خورده‌ی دلِ خسته
ببار جرعه ای از کوثر حقایق را

مرید صبح نگاه تو می برد از یاد
مگر ترنم «قال الامامُ صادق» را؟

نگاه لطف تو آقا به دل بها داده
و با رضای تو دارم رضای خالق را

تویی که ضامن صبح سعادتم هستی
تویی که روشنی هر عبادتم هستی

پر از شمیم بهشت است منبرت آقا
به برکت نفحات معطرت آقا

هنوز عطر ملیح محمدی دارد
گُلِ دمیده ز لب های أطهرت آقا

شبیه حضرت خاتم مدینة العلمی
شنیدنی ست کرامات محضرت آقا

و دیده ایم به وقت جهاد اندیشه
هزار مرتبه ما فتح خیبرت آقا

چهار هزار حکیم و فقیه و دانشمند
رهین مکتب اندیشه گسترت آقا

نگاه روشنت آقا ستاره پرور بود
شکوه بی بدل تو زُراره پرور بود 

تو آمدی و جهان غرق در خِرَد می شد
دلیل ها همه با عشق مستند می شد

تو آمدی پر و بالی دهی به دل هامان
به پای درس تو هفت آسمان رصد می شد

خوشا به حال دلی که عروج را فهمید
مسیر روشن تو از بهشت رد می شد

میان آن همه شاگرد شد سعادتمند
کسی که مذهب عشق تو را بَلَد می شد

نفس زدی و جهان را حیات بخشیدی
تجلیات الهی الی الابد می شد

جهان نشسته سر سفره‌ی روایاتت
شهود می چکد از جلوه زار میقاتت

سر ارادت ما و غبار صحن بقیع
همان حریم بهشتی همان بهشت بدیع

همان دیار الهی که از نسیم خوشش
شده ست شهر مدینه پر از شمیم ربیع

«و یطعمون علی حبّه ...» نمایان است
کرانه های کرامت چه بی کران و وسیع

گدائی حرمت اعتبار هر عاشق
امید ماست توسل در این سرای رفیع

چه غم ز غربت دنیا و حسرت عقبا
نگاه روشنتان تا برای ماست شفیع

کلید معرفت این جا ارادت و عشق است
سر ارادت ما و غبار صحن بقیع

مگیر از دل من یارب این سعادت را
گدائی حرم اهل بیت عصمت را

غبار مقدم تو عطر آشنا دارد
برای دیده ام اعجاز کیمیا دارد

گدای خانه به دوش توام قبولم کن
گدای تو به جز این آستان کجا دارد؟

دگر چه جای گلایه ز فقر می ماند
کسی که در دو جهان، مهربان! تو را دارد

دل شکسته‌ی من حرف های ناگفته
دل شکسته‌ی من شوق التجا دارد

کسی که بوده تمام وجودش از جودت
در آستانه ات امشب دو خط دعا دارد

همیشه آرزوی پر زدن به سوی بقیع
همیشه حسرت دیدار کربلا دارد

چه می شود همه‌ی عمر با شما باشم
غبار صحن تو و صحن کربلا باشم
***یوسف رحیمی***