مرد غریب شهر، کبود است پیکرت
آهسته تر شده ست نفس های آخرت

آقای من در آن وطن مادری تو
یک مرد هم نبود شود یار و یاورت؟

تنها تویی که خانه شده قتلگاه تو
تنها تویی که قاتل تو بوده همسرت

چون تکه پاره ی جگرت را به طشت دید
آهی کشید از دل و می گفت خواهرت:

ای بعد مادر و پدرم سر پناه من
آورده زهر کینه ی دشمن چه بر سرت؟

گفتی: زمان مرگ تو در بین کوچه بود
روزی که بود دست تو در دست مادرت

روزی که پیش چشم تو آیینه ی رسول
افتاد روی خاک مدینه برابرت

خون می چکد ز گوشه ی لب های تو ولی
تصویر کربلاست در آن دیده ی ترت

معلوم شد فراق تو داغی عظیم بود
با سوگنامه ای که سروده برادرت
**
عباس با حسین چگونه کشیده اند
بیرون هزار تیر ستم را ز پیکرت
***
حالا تویی و آن کرم بی نهایت ات
حالا منم گدای قدیمی این درت

یک لقمه نان دهی ندهی شکر می کنیم
ما را نوشته اند بمانیم نوکرت

یک روز اگر که گنبد زردت بنا شود
می خواهم از خدا که شوم من کبوترت
***رضا رسول زاده***