خیزید و خُم آرید ، خمارید و خمارید
وز بام فلک باده ی گلرنگ ببارید

گولم مزنید این همه با هوش مضاعف
انگور مرا دزد نبرده است ، بیارید

تا پیر درختان دمد از مقبره ی ما
مارا وسط باغ کرامات بکارید

از گریه نگیرید مرا تا دم محشر
اسفنج مرا تا دم آخر بفشارید

در کشف و کرامات همین است تفاوت
ما کفش نداریم و شما مرد سوارید

خاکیم،نه در دست شما بلکه کف پا
ما را نکند بر سر سجاده شمارید

کِی راه کُنَد گم جَرَیانی که فهیم است
با خاطر آسوده به اشکم بسپارید

نقاشی این مرز جنون بوم ندارد
بد مستی ما موقع معلوم ندارد
 
ما جمله کمانیم چه بسیار تویی تو
زآن شمس شعاییم چو پرگار تویی تو

در محضر تو جز تو ندیدیم کسی را
دیدار تویی یار تویی غار تویی تو

هرجا خبر آمد که سری رفت ز تو رفت
در معرکه ها تیغ جگر دار تویی تو

در پیش و پس لشگر تو جز تو کسی نیست
این حمزه تجلی است ، علمدار تویی تو

گویند که تکرار نباشد به تجلی
زهرا تویی و حیدر کرار تویی تو

نسبت به کسی دادن این سایه روا نیست
خورشید تویی،سایه و دیوار تویی تو

این نُه فلک و هفت زمین نیم پیاله است
ای حضرت خُم ، جلوه ی سرشار تویی تو

حیدر نفسی تازه کند تا تو بجنگی
در غزوه ی حق تیغ جگر دارد تویی تو
 
تو جلوه ی تامی و تمام است حضورت
پنهان شده اوصاف تو از شدّت نورت

در بحر نمک ، زار زدن کار ندارد
دل جز رخ خوب تو نمکزار ندارد

 تو کعبه ی ما باش که از خشت ملولیم
((آئینه ی ما روی به دیوار ندارد))

دستور بده خلقْ علی را بپرستند
بهر تو که رو کردن حق کار ندارد

در بستر قتل تو علی خفت و عیان کرد
این خانه جز او خفته ی بیدار ندارد

بردار از این شانه ی ما بار گران را
این نخل بدن غیر هوس بار ندارد

بر شانه ی خود ره بده حیدر بزند پای
این کعبه جز او مرد تبردار ندارد

با چشم اشارت کن و گو حیدر امیر است
توحید به افعال که گفتار ندارد

چوپان سرشب به که خوابد ، تو کجایی
شب نیمه شد و نیمه سحر گشت،نیایی؟

فوّاره ی معناست جمالی که تو داری
غدّاره ی جانهاست جلالی که تو داری

بگذار که جبریل ببالد به دو بالش
جبریل وبال است به بالی که تو داری

اندیشه ی نازک که نوشتند تویی تو
بکر است همه فکر و خیالی که تو داری

گویند که رنگی نَبُوَد رویِ سیاهی
خورشید بُوَد ظِلِّ بلالی که تو داری

دور تو گلیم است و کلیم است زبانت
لو رفت خداوند ز حالی که تو داری

بگشا یقه تا سینه ی الله ببوسم
حایل شده پیراهن و شالی که تو داری

بت سوختی و بت زدی و بت شدی امروز
درمانده ام  از امر محالی که تو داری

این دشت پُر از گردن آهوی تماشاست
تنها سر ابروی هلالی که تو داری

بنشین و بزن در سر فرصت سر مارا
باز است چو زلف تو مجالی که تو داری

در غار،تورا یار مگو ، بلکه چو بار است
گوساله ی قوم است وبالی که تو داری

عید است بیا پهن نما سوری و ساتی
از معنی توحید و صفات و صلواتی
***محمد سهرابی***