از تازیانه مانده بر رویت نشانی
روحت جراحت دیده از زخم زبانی
 
زنجیرهای پیر این گردن گواه است
شاید فقط امروز را زنده بمانی

با این تن سنگین نمی دانم چگونه
داری بلای شیعیان را می کشانی ؟

محروم از یک روزنه نوری به زندان
گرچه تو خورشید همه کون و مکانی

پهلوی تو با ضرب پایی آشنا شد
چون خواستی شب ها مناجاتی بخوانی

از این شکنجه سخت تر بهر پسر نیست
اسمی برند از مادرش با بد دهانی

چشم انتظار دیدن روی رضایی
در این سیه چاله ... بمیرم ، نیمه جانی

شکر خدا در شهر غربت هم که هستی
تو باز داری در غریبی دوستانی

شکر خدا که بعد مرگ تو کسی هست
نگذارد عریان بر زمین دیگر بمانی

اما خدا داند که زیر نعل اسبان
دیده چه جسمی ! زینب قامت کمانی...
***رضا رسول زاده***