موی تو چون غزلی بافته و شانه شده است
روی تو شمع شب و شعله­ی پروانه شده است
گلِ روی لب تو، بوسه به هرکس ندهد
خوش به حال لبِ هر کاسه که پیمانه شده است
حلقه­ی زلف تو بر چشم سیاهت افتاد
دار بر پا شد و در سر هوس دانه شده است
خالی از عشق مکن، سینه­ی مجنون صفتان
در دل شهر پر از لیلی دیوانه شده است
آنقدر در پی این راه خرامان رفتی
که صدای قدمت صحبت میخانه شده است
کشته­ی تیر نگاه تَر تو می­داند
کشته­ی نقشه­ی یک قتل صمیمانه شده است
آسمانِ ادب و حسن، به زیر پَر توست
می­شود گفت که بال تو پریخانه شده است
***محمد امین سبکبار***