یک طرف کاغذ و یک سو قلمش افتاده
قلمش نه دمِ تیغ دو دمش افتاده

مثل روز دهم از فرط عطش با طفلان
درشب حجره به روی شکمش افتاده

آخرین لحظه همان لحظه ی تلخی ست که مرد
دیده از دست ابالفضل علمش افتاده

دیده که دست و سر و چشم عمو عباسش
تا دم علقمه در هر قدمش افتاده

نفسش را رمقی نیست و در خاطر مرد
زخمهای تن آقا رقمش افتاده

بعد اینقدر مصیبت که سرش آوردند
تازه تیغ آمده بر قدّ خمش افتاده

آخرین لحظه به یاد فقط این جمله ی "شمر"
که:"خودم می کِشم و می کُشمش"افتاده

دمش از بسکه حسینی ست چو پایین رفته
باز در پای دمش بازدمش افتاده

مثل بین الحرمین است مدینه اما
سر پا نیست... دراین سو حرمش افتاده
***مهدی رحیمی***