ای دوای درون خسته دلان
مرهم سینه شکسته دلان

مرهمی لطف کن که خسته دلم
مرحمت کن ، بس شکسته دلم

گرچه من سر به سر گنه کردم
نامه خویش را سیه کردم

تو درین نامه ی سیاه مبین
کرم خویش بین گناه مبین

من از کرده های خود خجلم
تو مکن روز حشر منفعلم

با وجود گناه کاری ها
از تو دارم امیدواری ها

زان که برتوست اعتماد همه
ای مراد من و مراد همه

تو کریمی ، بی نوای توام
پادشاهی ، من گدای توام

نی گدایی که این و آن خواهم
کام دل ، آرزوی جان خواهم

بلکه باشد گداییم دردی
اشک سرخی ، چهره زردی

تا به راهت ز اهل درد شوم
برنخیزم، اگر چه گَرد شوم

چون به خاک اُفتم ، به صد خواری
تو ز خاکم ز لطف برداری

گرچه در خورد آتشم ، چو شرر
نظری گر به من رسد ، چه ضرر

من نگویم ، که لطف و احسان کن
بنده ام ، هرچه شایدت ، آن کن

عاقبت بگسلد ، چو بند از بند
بند بند مرا ، به خود پیوند
***هلالی جغتایی***