چشم های به رنگ خون ات را
بر پرستار خود کمی وا کن

دلِ من شور می زند بابا
گریه های مرا تماشا کن
**
گر چه بستم شکاف زخمت را
خونِ تازه دوباره می ریزد

گر چه بر معجرم گره زده ام
لخته خون، پاره پاره می ریزد
**
بعد لبخند قاتلت بر من
تو چرا خنده می کنی بابا

شب بی مادریِ ما را باز
این چنین زنده می کنی بابا
**
 واژه هایی که خاطرات من است
باز تکرار می کنی هر بار

کوچه ی تنگ، خنده و هیزم
میخ در، دود، آتش و دیوار
**
مُردم از روضه خوانی ات امشب
سوختم پایِ هر وصیت تو

سرِ شب از شکاف در دیدم
حال عباس را ز نیت تو 
**
دست او را گرفتی و گفتی
رو سپیدم کن ای رشید علی

پیش زهرا کن آبرو داری
آبرویم بخر، امید علی
**
جان تو، جان خواهرت زینب
ای علمدار کاروان حسین

حیدر بی مثال عاشورا
جان تو، جان دخترانِ حسین
 **
نکند کودکی شود تشنه
نکند دختری زمین بخورد

نشود با تو خیمه ای بی تاب
نکند مادری زمین بخورد
**
دست هایت اگر زمین افتاد
نام زهرا به لب ببر، جان گیر

بدنت را سپر کن و بشتاب
خم شو و مشک را به دندان گیر
**
تشنه لب مشک آب را  به لبِ
 کودک بی زبان بگیر عباس

تیر وقتی به چشم هایت خورد
مدد از زانوان بگیر عباس
**
دست وقتی که نیست با صورت
از سرِ زین به خاک می افتی

غرق در تیر، ای کمان ابرو
به زمین چاک چاک می افتی
**
مادری می رسد به بالینت
دست دارد به روی پهلویش

کاش چشمت نبیندش وقتی
جای یک دست مانده بر رویش
***حسن لطفی***