دوباره پای غزل سویتان دوان شده است
حروف واژه عشقم ترانه خوان شده است

ردیف و قافیه هایم فقط به ذوق شماست
که اینچنین همه همرنگ آسمان شده است

زبان رو به سوی قبله مانده طبعم
به جان رسیده و انگار پرتوان شده است

فضای آبی شعرم نثار مقدمتان
بهار هم به قدوم شما جوان شده است

نَمی ز بارش حُسن شما و آل شما
کتاب شعر و غزلهای شاعران شده است

فضای شعر، پر از لطف بی کرانه توست
کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست

چه منتی به سر خلقت خدا داری
اگر به چشم زمین پای خویش بگذاری

سحاب رحمتی و پای آسمان خدا
کنار می کشد آن ساعتی که می باری

فرشتگان همه مبهوت جلو? رویت
چه دلربایی... عجب دلبری... چه دلداری...

تو آخرین گل یاسی که نقش هایت را
به کوچه باغ قدیمی شهر می کاری

پس از تو صبح مدینه دگر نخواهد دید
طلوع نسل خدا را زمان بیداری

لبان حضرت هادی پر از ترانه توست
کرم نما و فرودآ که خانه خانه توست 

اگرچه عمر تو ایام کمتری دارد
ولی به عمر دوصد نوح برتری دارد

بهشت کوی تو! نه... نه... غباری از کویت
کجا به وعده جنت برابری دارد؟!

کدام دلبری؟! آنهم به نقد جان دادن
شبیه و مثل تو آنقدر مشتری دارد

دل مریض من آقا اگرچه ناخوش بود
ولی به لطف تو اوضاع بهتری دارد

گدای ریزه خور سفره تو سلطان است
چراکه بر سر خود تاج سروری دارد

نگاه ماست که دنبال آب و دانه توست
کرم نما و فرودآ که خانه خانه توست

خوشا به حال کسی که هواییت باشد
گدای روز وشب سامراییت باشد

شنید هرکه حدیث تو از پس پرده
همیشه مست کلام خداییت باشد

عبادت تو میان درندگان یعنی
جهان به سلطه فرمانرواییت باشد

کسی که در وطنش خان? رضا دارد
هلاک کنیه ابن الرضاییت باشد

خوشا به آنکه به یاد ضریح شش گوشت
مسافر حرم کربلاییت باشد

بیا مرا بطلب، دل پر از بهانه توست
کرم نما و فرودآ که خانه خانه توست

شما که جود و کرم عادت و مرام شماست
گدا همیشه پر از شرم احترام شماست

شما که صاحب شیرین ترین اسمائید
همیشه روی لب ما طنین نام شماست

شما که هیچ زمان حج نرفته اید اما
هم آب زمزم و هم کعبه تشنه کام شماست

شماکه حجت حقید در برابر ما
به گفته خودتان فاطمه امام شماست

تورا به فاطمه آقا خودت دعایی کن
که استجابت، اجزایی از کلام شماست

دعا برای فرج نزد آستانه توست
کرم نما و فرودآ که خانه خانه توست
***محمد علی بیابانی***