هر کس خماری می و صهبا کشیده است
خود را به زیر سایه آقا کشیده است

دستی که بالهای مرا التیام داد
من را به طوف گنبد خضرا کشیده است

او مهربانتر از پدرم قبل خلقتم
شصت وسه سال زحمت من را کشیده است

ما قوم و خویش آل عبا در قیامتیم
آقا عبای خود به سر ما کشیده است

ما را به دست فاطمه ی خود سپرده است
ما را دخیل چادر زهرا کشیده است

با گریه می رسد نسب ما به دخترش
او قطره را نواده ی دریا کشیده است

حالا کنار بستر او گریه می کنیم
با گریه های دختر او گریه میکنیم

فصل خزان عمر من آمد، بهار رفت
دستم شکست تا که ز کف زلف یار رفت

رفتی و مانده در بر زهرا لباس تو
با بوی پیرهن ز کفم اختیار رفت

همسایه ها به گریه من طعنه میزنند
همسایگی و رحم و مروت کنار رفت

دیگر کسی به خانه ما سر نمیزند
از خانواده ام سند اعتبار رفت

با رفتنت کأنّ حسینم ز دست رفت
با رفتن تو حرمت ایل و تبار رفت

تو دست و پا زدی و حسینم شکسته شد
شاید دلش به گودی یک نیزه زار رفت

بعد از تو پهلویم چقدر تیر میکشد
با چشم و صورتم، کمرم تیر میکشد
***محسن حنیفی***

امشب آغازِ مصیبت می شود
فتح باب درد و غربت می شود

ناله ی زهرا شود امشب بلند
ناله دارد از وجودی دردمند

در غریبی رحمةٌ للعالمین
جان سپارد از شرار زهر کین

قاتل او خانگی و آشناست
خائن و پست و لعین و بی حیاست

لحظه های آخر خیر البشر
اشک می بارد علی خون جگر

فاطمه دور سرش پر می زند
دیده تر، بر سینه و سر می زند

ای پدر زود است از پیشم مرو
می کنی محزون و دل ریشم مرو

ای که هستی مقتدای عالمین
تو مرو جان حسن جان حسین

لحظه ای تا دیده اش را باز کرد
با محبّت دخترش را ناز کرد

دخترم با گریه آزارم مده
دیگر امشب وقت رفتن آمده

غم مخور ای نور چشمان همه
زود می آیی کنارم فاطمه

بعد من ای روح و ریحان پدر
عمر تو کوتاه می گردد دگر

بعد من کار تو مشکل می شود
درد و غربت بر تو حاصل می شود

ای که هستی مصطفای منجلی
بعد من جان تو و جان علی

مرتضی بر من که نور دیده است
بارها دور سرم گردیده است

بارها گشته بلا گردان من
آمده تا جان کند قربان من

کن تلافی، مرتضی را یار باش
یار او بین در و دیوار باش

باش آگه دختر دلخسته ام
دست او را با صبوری بسته ام

ریسمان دیدی اگر بر گردنش
پهلویت را کن سپر بر دشمنش

گو میان شعله های آتشین
من فدایت یا امیرالمؤمنین

کینه های بدر افشا می شود
خصم بر قتلت مهیّا می شود

از خلافت، ناکسی دم می زند
بر رخت سیلیِ محکم می زند

دین فقط با خون تو گردد درست
می روم امّا دل من پیش توست

در جنان من بیقرارت می شوم
فاطمه! چشم انتظارت می شوم
***جواد حیدری***

مدینه، چه کردی رسول خدا را
گرفتی ز ما خاتم‌الانبیا را

چه بیدادگر بود، این چرخ گردون
که خاک یتیمی، به سر ریخت ما را

دریغا! که روح دعا، رفت در خاک
گرفتند از ما روان دعا را

به سوگ محمّد، بگریید، یاران
که زهرا ببیند، سرشک شما را

بیارید گل بر در بیت زهرا
که هم‌درد باشید، خیرالنسا را

الهی الهی که اهل مدینه
نبینند، تنهایی مرتضا را

الهی نبینم که زهرا به صحرا
دهد آب با اشک خود نخل‌ها را

مبادا که در بیت وحی الهی
بدون طهارت، گذارید پا را

ببوسید، روی حسین و حسن را
تسلّا دهید این دو صاحبْ عزا را

خدا را چه شد، آن طبیب دو عالم
که آورد، بر زخم‌ جان‌‌ها، دوا را

نه لب بر گلوی حسینش نهاده
نه بوسیده لعل لب مجتبا را

سلامی نداده است، بر اهل‌بیتش
زیارت نکرده است، بیت‌الولا را

زنان مدینه، چو جان در بر خود
بگیرید، دخت رسول خدا را

مبادا مبادا، گذارید تنها
در این روزها، عصمت کبریا را

زنان مدینه، به جان پیمبر
بگویید اسرار این ماجرا را

چرا شعله از بیت زهرا بلند است
ببینید، آتش زدند آن سرا را

دریغا! دریغا! که در پشت آن در
شکستند، ارکان ارض و سما را

بیایید، در آستان ولایت
که کشتند، ریحانةُ المصطفا را

خطاکار، آن بود، ای اهل عالم!
کز اوّل رها کرد، تیر خطا را

خدا را در بیت توحید و آتش؟
یهودند این جانیان، یا نصارا؟

یهود و نصارا به پیغمبر خود
روا داشت کی این چنین ناروا را؟

کسی کو زند، لطمه بر روی زهرا
به قرآن که کفرش بود آشکارا

نه سهمی، ز قرآن و اسلام دارد
نه دیده است، یک لحظه رنگ حیا را

ندیده است، پیغمبری، جز محمّد
ز امّت، چنین ظلم و جور و جفا را

شراری، ز بیت‌الولا رفت بالا
که بگرفت در کام خود کربلا را

عدو، آتشی زد به بیت ولایت
که بگرفت، تا حشر، دودش فضا را

زمام سخن را نگهدار «میثم»
که آتش زدی، قلب اهل ولا را
***حاج غلامرضا سازگار***

بس که از آه، دل شعله ورت می سوزد
با تماشای تو قلب پدرت می سوزد

ای جگرگوشه ی من شعله مزن بر جگرم
جگرم سوخت ز بس که جگرت می سوزد

زودتر از همه پیش پدرت می آیی
زودتر از همه شمع سحرت می سوزد

زیر پرهای تو آرام گرفتم بابا
حیف از آن روز که تو بال و پرت می سوزد

بعد من هر چه بلا هست سرت می آید
بعد من وای که پا تا به سرت می سوزد

گاه در کوچه ای از درد زمین می افتی
گاه از دست کسی چشم ترت می سوزد

گاه در پشت در خانه ی خود می نالی
چشم وا می کنی و دور و برت می سوزد

یک طرف دست تو در پای علی می شکند
یک طرف دخترکت پشت سرت می سوزد

از صدای تو در آن شعله علی می فهمد
که اگر فضّه نیاید پسرت می سوزد
***حسن لطفی***

چرا چشمت پر اشک و سینه ات پر آه می باشد
مخور غصه پس از من عمر تو کوتاه می باشد

مسوزان قلب بابا را چنین ناله مزن زهرا
که شاد از ناله ی تو دشمن گمراه می باشد

علی را کرده ام مأمور صبر و تو کنارش باش
پس از من روزهای بی کسی در راه می باشد

سپر بهر علی شو وقت آتش سوزی خانه
بدان که قتلگاه تو همین درگاه می باشد

همین که می زند زخم زبان بر من به پیش تو
تو را بعد پدر در کوچه سدّ راه می باشد

بلرزاند مرا در قبر تا بر تو زند سیلی
که از مهری که من دارم به تو آگاه می باشد
***احسان محسنی فر***

خاتم‌الانبیا رسول خدا
که جهانش هزار بار فدا

کـرد اعـلام بـر سر منبر
به خلایق ز اصـغر و اکبر

که من ای مسلمینِ نیک خصال
دیدم آزارها به بیست و سه سال

کرده‌ام روز و شب حمایتتان
سنگ خوردم پی هدایتتان

ساحرم خوانده‌اید و جادوگر
بـر سـرم ریختیـد خاکستر

گـاه کـردید سنـگ بـارانم
گـه شکستید درِّ دنـدانم

مثل مـن از منافق و کفار
هیـچ پیغمبری نـدید آزار

حال چون می‌روم از این دنیا
اجر و مزدی نخواستم ز شما

جـز کـه بـا عتـرتم مودّتتان
حرمت و طاعـت و محبتتان

دو امـانت مـراست بین شما
طاعت از این دو هست، دین شما

ایـن دو از امـر داورِ منّـان
یکی عترت بوَد، یکی قرآن

این دو با هم چو این دو انگشتند
تـا ابـد متصل به یک مشتند

کافر است آن کسی که در اقرار
یـکی از این دو را کند انکار

چون محمّد ز دار دنیا رفت
روح او در بهشت اعلا رفت

جمـع گشتند امـت اسـلام
تا به زهرا دهند یک انعـام

رو سوی بیت کبریا کردند
جـای گل، بار هیزم آوردند

گلشـان شعلـه‌های آذر بود
حـرمتِ دختـرِ پیمبر بـود

دختر وحی را به خانه زدند
بـر تــن وحی تازیانه زدند

اولیـن اجـر مصطفی این بود
حمله بـر بیت آل یاسین بود

اجـر دوم نـصیب مـولا شد
کشتـه در صبحِ شامِ احیا شد

آنکه عمری چو شمع می‌شد آب
رُخش از خون سر گرفت خضاب

فـرق بشْکسته و دل صد چاک
مثـل زهرا شبانه رفت به خاک

اجـر سـوم رسیـد بـر حسنش
تیربـاران شـد از جفـا بـدنش

تـن پـاکش بـه شـانه یـاران
شـد بــه بـاران تیر، گلباران

اجـر چـارم بسـی فـراتر بود
نیـزه و تیـر و تیغ و خنجر بود

دسـت ظلم و عناد بگشادند
اجرهـا بـر حسیـن او دادند

گرگ‌هایش به سینه چنگ زدند
بـه جبینش ز کینـه سنگ زدند

حملـه بـر جسـم پاک او کردند
نیـزه در سینـه‌اش فـرو کردند

بـر دل او کـه جـای داور بود
هدیـه کردنـد تیـر زهـرآلود

تیـر مسموم، خصم او را کشت
سر به دل برد و شد برون از پشت

کاش در خون خویش می‌خفتم
کـاش می‌مـردم و نمـی‌گفتم

آب‌هـا بـود مهـر مــادر او
تشنه لب شد بریده حنجر او

داد از تیـغ، قـاتلش شـربت
سر او شد جدا به ده ضربت

«میثم» آتش زدی به جان بتول
سوخت زین شعله قلب آل رسول
***استاد حاج غلامرضا سازگار***

ای امت رسول، قیامت بپا کنید
لبریز، جام دیده ز اشک عزا کنید
 
در ماتم پیمبر و تنهایی علی
باید برای حضرت زهرا دعا کنید
 
داغ پیغمبر است و بلایی‌ست بس عظیم
حیدر غــریب گشتـه و زهـرا شده یتیم

ختم رسل به سوی جنان می‌کند سفر
جان جهانیان ز جهان می‌کند سفر
 
ریزید خون ز دیده که در آخر صفر
کز پیکر وجود، روان می‌کند سفر
 
دریای اشک، ملک خداوند سرمد است
بــاور کنیــد روز عــزای محمّد است
 
جان جهان ز پیکر هستی جدا شده
خاموش، شمع محفل نورالهدی شده
 
ملک خداست غرق در اندوه و اضطراب
واویلتا عزای رسول خدا شده
 
عالم ز دود فتنه سیه‌پوش می‌شود
حقّ علـی و آل، فـراموش می‌شود

باور کنید قامت حیدر خمیده است
رنگ از عذار حضرت زهرا پریده است
 
باور کنید بغض حسن مانده در گلو
خونِ ‌دل حسین به صورت چکیده است
 
خورشید، رنگ باخته و روز، چون شب است
یک کربلا غـم است که در قلب زینب است

سوگ رسول یا که غم بی‌نهایت است
یا نقش? شکستن رکن هدایت است
 
تیغ سقیفه گشته حمایل به دست خصم
او را هوای حمله به بیت ولایت است
 
امت پس از نبـی ره طغیان گرفته‌اند
با دست فتنه دامن شیطان گرفته‌اند

پیغمبری که دست دو عالم به دامنش
با آن که آب غسل نخشکیده بر تنش

آزرد باغ لاله‌اش از نیش خارها
دیدند حمله‌های خزان را به گلشنش
 
اجر رسالتش چه قَدَر ظالمانه بود
بـر دست دخترش اثر تازیانه بود

مردم درِ سرای علی را نمی‌زنند
جز با لگد به بیت ولا پا نمی‌زنند
 
سلمان کجاست؟ بوذر و عمار کو؟ چرا
اینان سری به حجره ی زهرا نمی‌زنند
 
دیگر مدینه داده ز کف شور و حال را
کس نشنـود صــدای اذان بــلال را

ای آسمان بگرد و دل از غصه چاک کن
خود را نهان چو جسم پیمبر به خاک کن
 
دستی برون ز خاک کن ای ختم انبیا
اشک غم حسین و حسن را تو پاک کن
 
بی‌تو جهـان دچـار بلایی عظیم شد
بردار سر ز خاک! که زینب یتیم شد

افتاده پشت سر همه آیات ذوالجلال
قرآن چو حرمت نبوی گشته پایمال
 
اجر نبی به کشتن زهرا ادا شود
زهرا زند به پشت درِ خانه بال‌بال
 
حامی دین و یار ولی کیست؟ فاطمه
اول شهیـد راه علـی کیست؟ فاطمه
 
یارب! به اشک چشم علی، خون فاطمه
آن فاطمه که عرش خدا راست قائمه
 
بیش از هزارسال، شب و روز و ماه و سال
دارد به این دعا همه شب شیعه زمزمه
 
با تیغ مهدی‌اش دل ما را صفا بده
بـر سینه ی شکستـه ی زهـرا شفا بده
****
اسلام، سرشکسته ی اعدا نمی‌شود
مهر علی برون ز دل ما نمی‌شود
 
درمان زخم سینه ی مجروح اهل‌بیت
جز با ظهور مهدی زهرا نمی‌شود
 
«میثم» هماره باشدش این ذکر بر زبان
عجّــل علـی ظهـورک یا صاحب‌الزمان
***استاد حاج غلامرضا سازگار***

ملکوت نگاه بارانیت
راوی یک مدینه اندوه است

سالیانی است از غم غربت
خاطر خسته‌ی تو مجروح است

این اهالی ظلمت دنیا
مردمان قبیله‌ی وهمند

در سلوک هدایت و رحمت
اشتیاق تو را نمی فهمند

ماتم این شکنجه های کبود
غصه ها بی مجال پیرت کرد

سینه‌ی غرق نور و سنگ ستم
داغ چندین بلال پیرت کرد

بی کسی خو گرفته بود آقا
با اهالی شعب دلتنگی

می شکستی چنان غریبانه
در حوالی شعب دلتنگی

دیده هر دم غروب عام الحزن
چشم بارانی و پُر ابرت را

تو چه کردی در این غریبستان
که خدا می ستود صبرت را

با عمو در دل پریشانت
حس آرامش عجیبی بود

آه دیگر پس از ابوطالب
مکه زندان بی شکیبی بود

داغها یاس بیقرارت را
در غم خود سهیم می کردند

مادری را به عرش می‌ بردند
دختری را یتیم می کردند

ماه عالم بگو چه آورده
به سر تو محاق خاکستر

دختر تو چقدر دلخون شد
بر سرت ریخت داغ خاکستر

خوب دیدی میان این مردم
دم به دم جوشش عواطف را

بوسه‌ی سنگ و زخم پیشانیت
غصه پر کرده بود طائف را

قلبتان را چقدر می آزرد
داغدار غم اُحد بودن

زخمی از عهد بی بصیرت‌ ها
خسته از همرهان خود بودن

ناگهان بر تن تو گل کردند
زخمها لاله ها شقایقها

لب و دندان تو شده مجروح
آخر از لطف این منافقها

چه کشیدی در آن غروبی که
تن مجروح حمزه را دیدی

دلت آقا کدام سو می رفت
بر دلش زخم نیزه را دیدی

دید خیبر که گفتی آزاده
آب را بر کسی نمی بندد

گرچه از فرقه‌ی یهودی ها
به اسیران کسی نمی خندد

همه دیدند روز خندق هم
رحم و آزادگی شعارت بود

در مرام تو پیکر کشته
ایمن از غارت و جسارت بود

بر سر و سینه و گلوی حسین
بوسه هایت چقدر معروف است

روضه خوان را ببخش آقا جان
روضه از این به بعد مکشوف است

با تماشای قد و بالایش
از نگاه تو آرزو می ریخت

آه ، ناگاه اگر زمین می خورد
آسمان بر سرت فرو می ریخت

پیش چشمت محاصره کردند
پیکر ماه بی پناهت را

خوب تکریم کرد امت تو
نیزه در نیزه بوسه گاهت را

زینت شانه های تو حالا
شده پامال نعل مرکب ها

آیه آیه، ورق ورق، پرپر
ارباً اربا، مقطع الأعضا

سر خورشید غرق خونت را
روی نیزه ببین چهل منزل

بارش سنگ ها چه خواهد کرد
با لبی نازنین چهل منزل

خون او خون تازه ای جوشاند
در رگ دین و مکتبت آقا

تا ابد شور نهضتش باقی‌ست
تا ابد کُلّ یومٍ عاشورا
***یوسف رحیمی***

مگر یتیم نبودی، خدا پناهت داد
خدا، که در حرم امن خویش راهت داد

هجوم جهل و خرافه، هجوم تاریکی
خدا پناه در آن دوره ی سیاهت داد

خدا! کدام خدا!؟ آن خدای بی مانند
همان که عصمت پرهیز از گناهت داد

همان که جان نجیب تو را مراقب بود
همان که سینه ی خالی از اشتباهت داد

توان و توشه به پایان رسیده بود ولی
خدا رسید به فریاد و زاد راهت داد

بگو که نعمت پروردگار پنهان نیست
خدا که دست تو را خواند و دستگاهت داد

خدا که چشم تو را با نماز روشن کرد
خدا که فرصت تشخیص راه و چاهت داد

چقدر واقعه ی آسمانی و شفاف -
خدا به یمن دعاهای صبحگاهت داد

خدا که عاقبتی خیر و خوش عطایت کرد
خدا که آینه را نور، با نگاهت داد

قسم به روز، که خورشید، شمع خانه ی توست
قسم به شب که خدا برتری به ماهت داد

خدا که اشک تو را جلوه ی گهر بخشید
خدا که شعله ی روشن به جای آهت داد

خدا که جان تو را از الهه ها پیراست
خدا که غلغله قول لا الهت داد

جدا نمی شود از تو خدا، نخواهد شد
خدا رفیق سفر، بخت نیکخواهت داد

یتیم آمده ام، مانده ام، پناهم ده
مگر یتیم نبودی، خدا پناهت داد؟
***مرتضی امیری اسفندقه از وبلاگ کمیت***