غربت شهر سامرا، غصه ی هر شب منه
عکس خرابی حرم، آتیش به جونم میزنه

گرد و غبار حرمت، سرمه چشم نوکرات
خیلی غریبی آقاجون، بگو چی شد کبوترات؟

شب شهادت آقا، میخوام یه آرزو کنم
کاشکی می شد با مژه هام، مرقدت جارو کنم

آقا بذار که جونمو ،با هروله فدات کنم
آقا بذار که روم بشه، تو قیامت صدات کنم

سینه زدن با عاشقات، نماز مستی منه
این سینه ی خسته باید، یه روز برا تو بشکنه

تو حلقه ی سینه زنی، وقتی برات شور می گیرم
پاک میشه زنگار دلم، آینه میشم نور می گیرم

این گریه ها روز حساب، توشه ی کوله بارمه
این سینه کبود شده، مدال افتخارمه

بندگی رو یادم دادی، با راه و رسم نوکریت
معنی عشق فهمیدم، با اون نگاه دلبریت

معجزه کردی آقا جون، که عاشق خدا شدم
یه تیکه مس بودم که با، نگاه تو طلا شدم
***وحید قاسمی***

امروز با تمام توان گریه می کنیم
همراه با امام زمان گریه می کنیم

در پشت دسته های عزا سوی سامرا
در لابلای سینه زنان گریه می کنیم

شاید نماز ظهر رسیدیم در حرم
آن لحظه با صدای اذان گریه می کنیم

آقا اگر به مرقدشان راهمان دهند
در روضه ی مبارکشان گریه می کنیم

در غصه اسارت مردی که سالها
از او نبوده نام و نشان گریه می کنیم

بر لحظه ای که آب طلب کرد آن امام
ما نیز یاد تشنه لبان گریه می کنیم

هم در گریز روضه موسی بن جعفریم
هم یاد آن شکنجه گران گریه می کنیم

هم در مسیر کوفه و هم در مسیر شام
با روضه های عمه شان گریه می کنیم

خیلی به پیش چشم من این صحنه آشناست
وقتی نشسته ایم چنان گریه می کنیم

شبهای جمعه نیز همین گونه کربلا
ما پا به پای مادرمان گریه می کنیم

اذن دعا دهید که پایان روضه است
تا انتهای مجلستان گریه می کنیم

در ذکر «یا حَمیدُ بِحَقِ مُحَمَّد»یم
تا می رسیم آخر آن گریه می کنیم
***امیر حسین الفت***
***نقل از پایگاه وزین بی پلاک***

ای قبله حرم، حرمِ سامرای تو
بیت­ الولای دل حرم با صفای تو

قرآن یگانه دفتر مدح و ثنای تو
روح ملک کبوترصحن و سرای تو

آیینة جمال خداوند سرمدی
فرزند پاک چار علی ، سه­ محمدی

رضوان بدان جلال و شرف سائل درت
خورشید سجده برده به صحن مطهرت

روح رضاست در نفس روح پرورت
نامت حسن نه بلکه حسن پای تا سرت

میراث زهد و نور هدایت ز هادیت
علم امام هشتم و جود جوادیت

معصوم سیزده ولی­ الله ذوالمنن
ابن ­الرضای سومی و دومین حسن

گل ریزد از بهشت به خاکت چمن چمن
شرمنده در ثنای تو از کوچکی سخن

دُر کلام و لعل لب گوهری کجا
وصف ابا محمدنِ العسگری کجا

انوار ده امام درخشد ز روی تو
یادآور رسول خدا خُلق و خوی تو

زیباترین دعای ملک گفتگوی تو
مسجود جنّ و انس بود خاک کوی تو

بحری که در صدف، دُر جان پرورد تویی
در دامنش امام زمان پرورد تویی

ویرانة مزار تو مسجود آسمان
قبر تو کعبة دل و صحنت مطاف جان

زوّار هر شب حرمت صاحب­الزمان
کوری چشم دشمنت ای قبلة جهان

تنها نه سامره، همه عالم دیار توست
هر جا رویم در بغل ما مزار توست

قبر مطهر تو اگر چه خراب شد
یا بر حریم تو ستم بی­حساب شد

و آن دلربا ضریح نهان در تراب شد
هرچند قلب شیعه از این غم کباب شد

هر روز قبة تو فروزنده­تر شود
جاه و جلال و مرتبه­ات زنده­ تر شود

ای نُه سپهر فرش رفیع عبادتت
ای لطف و جود و مرحمت و بذل، عادتت

اقرار کرده دشمن تو بر سیادتت
یاد آمدم به فصل جوانی شهادتت

ای زخم دل هماره فزون از ستاره ­ات
از ما سلام بر جگر پاره پاره ­ات

با آن که در محاصره بودی تو سال­ها
دیدی ز دشمنان، غم و رنج و ملال­ها

کردند با تو از ره طغیان جدال­ها
دادی به شیعه عزت و قدر و جلال­ها

نور ولایتت ز دل حبس ای شگفت
چون آفتاب یک­ سره آفاق را گرفت

داغت به قلب شیعه شراری عظیم شد
خون بر دلت ز کینة اهل جحیم شد

روح تو در بهشت الهی مقیم شد
با رفتن تو حضرت مهدیu یتیم شد

یا بن الحسن از این همه بیداد، الامان
عجّل علی ظهورک یا صاحب­الزمان

ای عدل تو زوال ستم ­گستری بیا
نادیده کرده بر همه روشنگری بیا

ای آخرین دُر صدف کوثری بیا
ای نور دیدة حسن عسگری  بیا

تا کی فراق روی تو آتش به جان زند
تا کی به شیعه خصم تو زخم زبان زند

ای خوانده جنّ و انس و ملک پیر و مقتدات
تو جان جان عالمی و جان ما فدات

خُلق علی و خلق نبی جلوة خدات
میثم به این دو مصرع نیکو دهد ندات

یا صاحب­ الزمان به ظهورت شتاب کن
عالم ز دست رفت تو پا در رکاب کن
***استاد حاج غلامرضا سازگار***

رسانده زهر جفا تا به چرخ آه مرا
گرفته است زکف معتمد رفاه مرا

به زندگانی من نیز زهر خاتمه داد
به دست و پیکر لرزان ببین گواه مرا

رسیده بر لب بام آفتاب زندگیم
بخوان غلام من از پشت پرده  ماه مرا

بیا امید دلم مهدیم دگر مگذار
تو بیش از این به رهت منتظر نگاه مرا

بیا و آب بنوشان تو بر پدر دم مرگ
که نیست تاب و توان جسم همچو کاه مرا

تو در برم بنشین تا مگر که بنشانی
ز اشک دم به دم خود شرار آه مرا

به غربت تو و مظلومی تو می سوزم
چو گیرد اتش بیداد جایگاه مرا
***سید رضا مؤید***

ای در جگـر شیعه شررهای غم تو
ای ارث تـو از مادر تو عمر کم تو
با آنکه بـوَد عـرش به ظلِّ علم تو
خـم شـد کمـر چـرخ ز بار الم تو
دارند به یادت همه در سینه فغان‌ها

با آنکه وجودت همه جا تحت نظـر بـود
از نـور تـو لبریـز دل جـن و بـشر بـود
وز علم تـو دشمن را احسـاس خطر بود
هر جا که خبـر بـود، فقط از تو خبر بود
پیوسته تو را قوت و غذا خون جگـر بود
پر بود دلـت روز و شب از درد نهـان‌ها

افسوس که شد گلشن عمـر تـو خزانی
آه ای جگرت سـوخته از سـوز نهانی
دادنـد تــو را زهـر در ایـام جـوانی
جان شـد به لبت از ستم دشمن جانی
شد کار محبـان ز غمت مرثیه‌خـوانی
جوشید شرار از نفس مرثیه‌خوان‌هـا

بگذار که بـا سـوز جگـر یـار تـو باشم
بگـذار کـه پیوستــه گرفتـار تـو باشم
هر چند که خوارم چه شود خار تو باشم
افتــاده بــه خـاک ره زوّار تـو باشم
بــا مهــدی موعـود عـزادار تو باشم
هـر چنـد بوَد شرح غمت فوق بیان‌ها

مـن «میثمـم» و شیفتـه ی دار شمــایم
مـداح شمـا نـه سـگ دربـار شمایم
یـک عمـر گـدای سر بـازار شمایم
خود هیچم و بـا هیچ، خریدار شمایم
گفتـم کـه شـوم یار شما، عار شمایم
دارم بـه سـر شانه بسی کوه زیان‌ها
***استاد حاج غلامرضا سازگار***

اى نخل ریاض علوى برگ و برت سوخت
از آتش بیداد ز پا تا به سرت سوخت

اى یازدهم اختر پر نور ولایت
خورشید ز هجر رخ همچون قمرت سوخت

اى پاره قلب نبى و زاده زهرا
از آتش زهر ستم و کین جگرت سوخت

از داغ جهان سوزِ تو در دشت محبّت
چون لاله سوزان دل مهدى پسرت سوخت

چون مشعل افروخته در سوگ و عزایت
اى واى دل مهدى نیکوسیرت سوخت

در فصل شباب از ستم و کینه دشمن
چون شمع شب افروز ز پا تا به سرت سوخت

اى جان جهان «حافظى» سوخته دل گفت
قلب همه از داغ دل پرشررت سوخت
***محسن حافظى***

زچشم پر گهر من خدا خبر دارد
زجان پر شرر من خدا خبر دارد

که بود معتمد و ظلم او چگونه شکست
ز کینه بال و و پر من خدا خبر دارد

ز هم زمانی با سه خلیفه در شش سال
چه آمده به سر من خدا خبر دارد

ز سوز زهر شرر زا چگونه می گذرد
ز شام تا  سحر من خدا خبر دارد

شرار زهر ستم همچو شمع آبم کرد
ز سوزش جگر من خدا خبر دارد

میان این همه دشمن چه ها کند مهدی؟
ز غربت پسر من خدا خبر دارد

زبعد من برسد غیبت خدائی او
ز صبر منتظَر من خدا خبر دارد
***سید رضا مؤید***

مى زند آتش به قلبم سوز داغ عسکرى
گیرد امشب اشک من هر دم سراغ عسکرى

شد به سن کودکى فرزند دلبندش یتیم
گشت دُرّ اشک مهدى چلچراغ عسکرى

در دل صحراى غم ها و به دشت سرخ عشق
لاله سان شد قلب ما خونین ز داغ عسکرى

بس که اندوه فراوان دید از جور خسان
شد لبالب از مى غم ها ایاغ عسکرى

با گلاب اشک و با سوز درون گوید سخن
«حافظى» آن بلبل خوش خوان باغ عسکرى
***محسن حافظى***

پدری در دم مرگ است و به بالین پسرش
پسری اشک فشان است به حال پدرش

پدری جام شهادت به لبش بوسه زده
پسری سوخته از داغ مصیبت جگرش

پسری را که بود نبض دو عالم در دست
شاهد داغ پدر آه و دل و چشم ترش

حسن العسکری از زهر جفا می سوزد
حجةابن الحسن از غم شده گریان به برش

چار ساله پسری مانده و صد ها دشمن
که خداوند نگه دارد و از هر خطرش

دشمن افکنده زپا نخل امامت را باز
کند اندیشه به نابودی یکتا ثمرش

خانه را که عدو دست به غارت زده است
اتش ظلم بر افروخته از بام و درش

آه از آن روز که شد غیبت مهدی آغاز
 غیبتی را که بود خون شهیدان اثرش

آنکه امروز جهان زنده و قائم از اوست
بار الها که مؤید نفتد از نظرش
***سید رضا مؤید***