هرکجا صحبت ادب باشد
نام اُمّ البنین میان آید

امتحان کرده ام و می گویم
که دعایش عجیب می گیرد

پس به ام البنین توسل کن
هر زمانی گره به کار افتد

آن قَدَر با ادب و خانم هست
که خودش را کنیز می خواند

خودش و هر چهار فرزندش
نوکران قبیله ی احمد

بود از اول کنیز خورشیدو
قمرش تاهمیشه می تابد

تا که عباس چشم خود وا کرد
دید دور حسین می چرخد

از همان بچگی قسم خورده
که برای حسین می میرد

"گفتم ام البنین دلم پا شد"
دست بر سینه تا بقیع آمد

گوشه ای در سکوت قبرستان
پرچمی در خیال می جنبد

یک ضریحی که نیست،آن گوشه
روی آن جای خالی گنبد

انتهای رواق رؤیایی
مادری سنگ قبر کم دارد

مادری که ضریح فرزندش
به تمام بهشت می ارزد

دل من می دهد گواهی که
مرقدش این چنین نمی ماند

مردی از جنس نور می آید
و برایش ضریح می سازد

پنجره، گنبد و دو گلدسته
با طلای عیار صد در صد

مادر ساقی است پس صحنش
علم و مشک آب می خواهد

یک مثلث ز نور می سازد
کربلا و مدینه و مشهد

شاید آن روز من نباشم وَ
مرده باشم کسی چه می داند؟…

تو گواهی بده که این نوکر
تا دم مرگ، از تو دم می زد
***داوود رحیمی***

من که از نسل دلیر عربم
امّ العبّاسم و امّ الادبم

مادر چهار یل رعنایم
من کنیز حرم زهرایم

آسمان خاک نشین حرمم
عرش در تحت لوای کرمم

معرفت مسئله آموز من است
عاشقی سائل هر روز من است

دل من محو تولّای ولیست
سِمتم خادمی بیت علیست

من سفارش شده ی زهرایم
آبرو یافته از مولایم

وه از ان روز که قابل گشتم
با در بیت مقابل گشتم

آمد آن لحظه چه خوش اقبالم
دختر شاه به استقبالم

قبله ی نور به کاشانه ی من
حرم الله کجا خانه ی من

دست بانوی حرم بوسیدم
خاک پایش به بصر مالیدم

گفتم این بیت حریم لاهوت
من کنیزم به دیار ملکوت

آمدم خادم این در باشم
خادم دختر حیدر باشم

لیک آن روز زغم رنجیدم
وای دل، صحنه ی سختی دیدم

هر دو ریحانه حق تب دارند
بین خانه حسنین بیمارند

گفت زینب به دو چشمانی تر
نذر روزه بنما ای مادر

عرق از صورتشان تا شد جمع
سوختم در غمشان همچون شمع

آنقدر خرج ولایت گشتم
مورد لطف و عنایت گشتم

تا خدا مزد ولایم را داد
که به من گل پسری زیبا داد

صاحب جنة الاحساس شدم
مادر حضرت عباس شدم

در وفا یار بلا فصل شدم
مادر فضل و ابا الفضل شدم

شوری افتاد ز عشقش به دلم
دید از فاطمه بودن خجلم

حق نمود این شرفم نقش جبین
حضرت فاطمه شد ام بنین

گفتم عباس گل ریحانی
به امیرت تو بلا گردانی

نه برادر و نه من مادرشان
من کنیز و تو غلام درشان

روزی اید که به همراه حسین
از مدینه بروی نور دو عین

چون حسینم تو خدایی گردی
عاقبت کرب و بلایی گردی

یک وصیت کنم این لحظه تو را
جان تو جان عزیز زهرا

رفتی و همره تو شادی رفت
از مدینه دگر آزادی رفت

وای زان روز که غمها برگشت
کاروان گل زهرا برگشت

جان هر دل شده بر لب آمد
بی حسین حضرت زینب آمد

گفت با من همه اسرار مگو
ماجرا های تو و بغض گلو

گفت لب تشنه سوی آب شدی
از خجالت به خدا آب شدی

گفت با قدّ کمان جان دادی
من شنیدم نگران جان دادی

تا که مشک و علمت را دیدم
دست پاک تو ز دور بوسیدم

باورم نیست سر زین وسجود
فرق عباس من و ضرب عمد

یاد تو روضه به پا می سازم
تا ابد برپسرم می نازم

نزد زهرا تو وجیه اللّهی
فانی حضرت ثار اللّهی
***قاسم نعمتی***

ای جبرئیلم تا خدایت پرکشیدی
از مادر چشم انتظارت دل بریدی

جز ام لیلا کس نمی فهمد غمم را
من پیر گشتم تا چنین تو قد کشیدی

تنها نه دلگرمی مادر بوده ای تو
بر خاندان فاطمه روح امیدی

بر گردنم انداختی با دستهایت
زیبا مدال عزت «ام الشهیدی»

زینب کنار گوش من آهسته می گفت :
هرگز مپرس از دخترت از چه خمیدی

از خواری بعد از تو گفت و گفت دیگر
بر پیکر مانیست جایی از سپیدی

این تکه مشک پاره را تا داد دستم
فهمیدم ای بالا بلند من چه دیدی

از مشک معلوم است با جسمت چه کردند
وای از زمین افتادن،وای از ناامیدی

باور نخواهم کرد تا روز قیامت
بی دست افتادی،به خاک وخون طپیدی

در سینه پنهان میکنم یک عمر رازم
پس شکل قبرت را دگر کوچک بسازم
***قاسم نعمتی***

وقتی که با صدای رسا گریه میکند
گویا تمام کرب و بلا گریه میکند

راحت بخواب مشک تو خالی نمانده است
مادر نشسته مشک تو را گریه میکند

با یاد دست های تو هی سینه میزند
زیر علم برای شما گریه میکند

وقتی به روی فرق سرش مُشت میزند
حتما از آن عمود جفا گریه میکند

مادر فدای روی خجالت کشیده ات!!!
زهرا برای تو بخدا گریه میکند
***
مادر چه شد که باز نگشتی به خیمه ها
دیدی که شیر خوار خدا گریه میکند؟!

یک دست تو که بر سر راه حسین بود
آن دست دیگرت به کجا گریه میکند

آن دست را مدینه به یک کوچه دید که-
بر روی دست مادر ما گریه میکند

مادر فدای ناز وفایت شود ببین
ام الوفا برای وفا گریه میکند

من پا شدم که راه بیفتم، قدم شکست
حالا حسین در همه جا گریه میکند
***رحمان نوازنی***

از صدای گرفته اش پیداست
دیشبش سخت گریه می کرده

یاد آن روزی افتاده است که
زینبش سخت گریه می کرده
***
یاد حرفهای زینب افتاده
کم کم آب میشود به پای حسین

باز تکرار کرده،میگوید:
"هرچه دارم همه فدای حسین"
***
یاد حرفهای زینب افتاده
"حسین را تشنگی ش آزرده

وقت میدان از عطش می گفت،
از لبان خشک و ترک خورده:
***
خواهرم!تشنگی عجب سخت است
احساس میکنم که سنگینم!

آسمان چرا سیاه شده؟!!
هوا را پر ز دود می بینم! "
***
ام البنین کاش تو هم بودی
آنجا که لحظه هاش پر از غم بود

بین دردهایشان تنها
سایه ی مادری فقط کم بود
***یحیی نژاد سلامتی***

وقت غروب ، چشم ترش درد می کند
ذره به ذره بال و پرش درد می کند

کم کم که ماه می شکفد در برابرش
با رویت هلال، سرش درد می کند

بی اختیار وقت نگاهش به آب ها
قلبش به یاد گل پسرش درد می کند

باید که از بقیع به سوی منزلش رود
پر زحمت ست چون کمرش درد می کند

هر چند کنج خانه کسی نیست منتظر
این بیت حزن، بوم و برش درد می کند

تنها نه محض خاطر آن چار شیر نر
این خانه سال هاست، درش، درد می کند
. . .
اما هزار شکر که شب ها منور است
از نور خواهری که پرش درد می کند

هرشب می آید از پی دلداری زنی
با این که جسم محتضرش درد می کند

یک سال و نیم تلخ، شبیه دو ماه و نیم
با یاد کوچه ها جگرش درد می کند
***علی لواسانی***

بدون ماه قدم می زنم سحر ها را
گرفته اند از این آسمان قمرها را

چقدر خاک سرش ریخته است معلوم است
رسانده است به خانم کسی خبرها را

نگاه کن سر پیری چه بی عصا مانده
گرفته اند از این پیر زن پسر ها را

چه مشکل است که از چهار تا پسرهایش
بیاورند برایش فقط سپرها را

نشسته است سر راه ، روضه می خواند
که در بیاورد آه ...آه رهگذرها را

ندیده است اگر چه ولی خبر دارد
سر عمود عوض کرده شکل سرها را

کنار آب دو تا دست بر روی یک دست
رسانده است به ما خانم این خبرها را

بشیر آمد گفتی که از حسین بگو
ز عون دم زد و گفتی که از حسین بگو

ستاره بودی و یکدفعه آفتاب شدی
برای خانه مولا که انتخاب شدی

به خانه ی ولله اعظم آمدی و
دلیل عزت قوم بنی کلاب شدی

به جای اینکه شوی مدعی همسری اش
کنیز حلقه به گوش ابوتراب شدی

تنور خانه ی حیدر دوباره گرم شد و
برای چرخش دستار انتخاب شدی

پهار تا پسر آورده ای برای علی
که جای فاطمه ام البنین خطاب شدی

دلت همیشه چنین شوهری دعا میکرد
تو مثل حضرت صدیقه مستجاب شدی

اگر چه ضرب غلافی به بازویت نگرفت
میان کوچه به دیوار زانویت نگرفت

تو را به قصد جسارت کسی اسیر نکرد
به چادر عربی تو خار گیر نکرد

تو را که فرق علی دیده ای و خون حسن
به غیر کرببلا هیچ چیز پیر نکرد

به احترام همان تکه بوریا دیگر
زمین خانه ی تو نیت حصیر نکرد

از آن زمان که شنیدی خزان گلها را
هوای کوی تو باغ دل پذیر نکرد

چه خوب شد که نبودی و کربلا بینی
که دست دشمن دون رحم بر صغیر نکرد

به نعل تازه گرفتند تا بدن ها را
به ضرب دست لگد میزدن زن ها را
***علی اکبر لطیفیان***

گفتم ام البنین، دلم پا شد
گره هایی که داشتم وا شد
مادر آب را صدا زدم و ...
خشکسالم شبیه دریا شد
سوره ی حمد نذر او کردیم
گم شده داشتیم و پیدا شد
با ادب بود و روی دامانش
تا گل نازدانه ای جا شد...
...به مدینه نگفت مادر شد
گفت،‌ مولای شهر بابا شد
با کنیزیّ خانواده ی عشق
در دو عالم عزیز زهرا شد
خادمی کرد تا که عباسش
از ازل تا همیشه آقا شد
همه ی بچه هاش عیسایند
گرچه عباس او مسیحا شد
آن قَدَر خرج گریه شد افتاد
آن قَدَر خرج گریه شد تا شد
تا قیامت به احترام حسین
ذکر لبهاش واحسینا شد
گفت - گفتند روز عاشورا
در غروبی که خیمه غوغا شد
بیت تقسیم آبروی حرم
مشک بی آب - سهم سقّا شد
کاش دست عمود نخلستان
سدّ راهش نمی شد امّا شد
گفت - گفتند بعد آنی که
علیِ اکبر ارباًاربا شد
قد سقّا شبیه قاسم شد
قدّ قاسم شبیه سقّا شد
گفت - گفتند بر سر نیزه
سر عبّاس من تماشا شد
بسته بودند اگر نمی افتاد
بسته بودند اگر به نی جا شد
خوب شد همره حسین نرفت
در مسیری که سر به نی ها شد
خوب شد مجلس شراب نرفت
در همان جا که جشن برپا شد
زینب و چشم های بی غیرت
که به روی ستاره ای وا شد

***علی اکبر لطیفیان***

تنها چرا نشسته, مگر گریه می کند؟
چون شمع شعله وربه نظر گریه می کند
ازمردم مدینه شنیدم که روزها
می آید و ز داغ پسر گریه می کند
بالای چار صورت قبری که ساخته
با دیده های سرخ جگر گریه می کند
با ذکر جانگداز -حسینم غریب- بود
دائم زند به سینه و سر گریه می کند 
از سوز روضه خواندن این مادر شهید 
هر عابری میان گذر گریه می کند
گاهی دلش برای علی تنگ می شود
گاهی برای روضه ی در گریه می کند
بغض نگاه باد صبا گفت با دلم
دیگر غروب شد, چقدر گریه می کند!!

*** وحید قاسمی***