الا ای باده نوشان بعثت آمد 
زمان می کشی و عشرت آمد 

بود  میخانه دار عشق و سرمد
بود ساقی سر مستان محمد

رحیق عشق سرشار از شراب است
جهان مست از می ختمی مآب است

خراب از نعره اش بتخانه ها شد
که باز امشب همه میخانه ها شد

الا ای عاشقان شاه حجازی
زبتها می کند او پاک بازی

ز دو عالم چهل شب او جدا شد
کنشت و دیر او یکسر حرا شد

چهل شب با خدا دمساز او بود
وجودش غرق در دریای هو بود

تهی از غیر و پر از دوست گردید
به چشم خویشتن معبود خود دید

محمد با هو الهو روبرو شد
که گرم عشق  و راز و گفتگو شد

به یک برق تجلی گشت بیهوش
که افتاد  او خدا بردش در آغوش

هدایایی برش از داور آمد
به فرق او در امشب افسر آمد 

به حق یکسر سر تعظیم بگرفت
که هر چه بود او تعلیم بگرفت

پر از علم لدنی سینه اش شد
منور تا ابد آیینه اش شد

به مستی جانب میخانه رو کرد
گل گلخانه اش مستانه بو کرد

میان میکده فرخنده یارش
چهل شب بود چون چشم انتظارش

خدیجه لعل لب یکباره وا کرد
سلامی گرم او بر مصطفی کرد

بگفتا یا محمد البشارت
به تو از بهر تبلیغ رسالت

چهل شب قسمتم گر شد جدایی
ولی بینم جمال کبریایی

چهل شب بی تو بر من شد چهل سال
ولیکن روی بر من کرد اقبال

چهل شب من کشیدم بی تو بس رنج
ولی در خویش کردم جستجو گنج

چهل شب گر مرا از تو جدا کرد
ولی بر ما خدا کوثر عطا کرد

سرا پا مصطفی در تاب و تب شد
که روز روشن او هم چو شب شد

که جبریل امین با امر سرمد
رسید و گفت قُم قُم یا محمد

زمان عشق بر ذوالمن رسیده است
که نابودی اهریمن رسیده است
***خلیل کاظمی***