ای در سپهر مجد و شرف ، رویت آفتاب
در بزم ما بتاب و، رخ از دوستان متاب

از پا فتاده ایم، ز رحمت تو دست گیر
ما را که دل ز آتش داغت بود کباب

جمعیم ما و لیک پریشان به یاد تو
وزما شکسته تر دل زهرا و بوتراب

یا هادی المضلـّین،  کز مردم ضلال
جسمت در التهاب و روانت در التهاب

تو آفتاب عالمی و از افول تو
افتاده است در همه ذرات انقلاب

ای آیت توکل وآیه ی رضا
دیدی جنایت از متوکل تو بی حساب

گاهی دهد مکان تو در برکة السّباع
گاهی درون محبس دشمن به پیچ و تاب

تو زاده بزرگ جوانان جنّتی
ای از ستم شهید شده درگه شباب

آن شربتی که داد به اجبار دشمنت
گویا شرنگ مرگ بــُد و آتش مذاب

کاتش به جسم و جان تو پروانه سان فتاد
وز سوز زهر جسم تو چون شمع گشت آب

ای بردرت نثار درود ملائـــکه
امروز بر سلام "مــؤید" بده جواب
***استاد سید رضا موید***