آن بیعتی که مرد و زن کوفه بسته اند
حتی به هفته ای نرسیده شکسته شد

دیروز از وفا همگی دست داده اند
امروز مسلمت ز جفا دست بسته شد
**
کوچه به کوچه میروم و میزنم به سر
کوچه به کوچه میروم و گریه میکنم

از شرم نام خواهرت ای خاک بر سرم
چون شمع آب میشوم و گریه میکنم
**
خانه به خانه گشته ام و باز دیده ام
هر سینه ای ز حیله و نیرنگ پر شده

پیداست از بلندی دارالعماره اش
هر بام جای گل فقط از سنگ پر شده
**
در کار گاه تیر سه شعبه ؛ به هم رسید
لبخند های حرمله با ناله های من

تیری گرفته بود به دستش که تا هنوز
می لرزد از بزرگی آن دست و پای من
**
اینجا هزار حرمله در انتظار توست
آقا برای آمدنت کم شتاب کن

رحمی به روز من نه به روی رقیه کن
فکری به حال من نه به حال رباب کن

**
رحمی نمیکنند عزیزم به هیچ کس
حتی به تشنه ای که فقط شیر خواره است

تو میرسی وعده سوغات مردمش
تنهابرای دخترشان گوشواره است

**
این جا میا ، که آخر سر چشم می زنند
این چشم ها به قامت آب آورت حسین

این دست ها که دیده ام از کینه می برد
انگشت را به خاطر انگشترت حسین
**
برگرد جان من که نبینی ز بام ها
آتش کشیده اند سرو دست و شانه را

تا از فراز نیزه نبینی که می زنند
بر پیکر سه ساله ی تو تازیانه را
**
میترسم از دمی که بیایند دختران
با گونه های زخمی و نیلوفری میا

این شهر بی حیاست ، به جان سکینه ات
میترسم از حرامی و بی معجری ، میا
***حسن لطفی***