سنگین تـــــر از همیشه غمــی روی سینه ام
خـــیلی دلـم برای دو خـــــط روضــــه لَـــک زده
انــــگار وقـــت روضــــــه مـــــادر رســیده بـــــاز
دردی که زخــــــم هـای دلـــــم را نمـــــک زده
حـــالا رســــیده لحــــظه در هـــــم شکـستن
بُغضی که در گـــلوی مـن اسـت و تــــرک زده
در روزهــــای سخــت همین فــــاطمیه است
شاید خــــدا دو چشم مـــرا هـــم محک زده
از آن شبی که سوخت دَرِ خانه ؛ شعله اش
آتش بـــه فـــرش و عرش و زمین و فلک زده
آتـــش شـــراره های خــــودش را کـــــنار در
بــر بــــال زخــــم خــــورده آن شاپــــرک زده
بـــــانوی آسمانـــــی این خــــــاک را ؛ عدو
آخر چرا خدا ؟ به چه جـــــرمی کـتک زده ؟
طــومار رنـــج نــــامـــــه زهـــــراست از ازل
داغـــی عجــیب بر دل انـــس و مــــلک زده
***سید رضا والا***
