عکس مدینه را که به دیوار می زنم
پشت بقیع می روم و زار می زنم

حالا که شعر آمد و بغض مرا شکست
حرف از نگفته های تو بسیار می زنم

شکرانه ی نفس زدن بین روضه ها
هر لحظه نام فاطمه را جار می زنم

هرجاکه، مادری به زمین می خورد فقط
با دست چاره بر سر ناچار می زنم

وقتی که صحبت از در و دیوار می شود
دیوانه وار بر در و دیوار می زنم

حس می کنم شکستگی سینه تورا
سینه میان کوچه که هر بار می زنم

حجم تمام سینه من تیر می کشد
وقتی گریز روضه به مسمار می زنم

گاهی کبوترانه به قم پرکشیده و
از دوری مزار شما زار می زنم
*** علی اشتری ***